غارت کربلا توسط وهابیون در ۲۱ آوریل ۱۸۰۲ ( ۱۲۱۶ هجری ) ( ۱۸۰۱ ) , در زمان حکومت عبدالعزیز بن محمد دومین حاکم دولت اول سعودی رخ داد. در حدود ۱۲٬۰۰۰ وهابی از نجد به شهر کربلا حمله کردند. این حمله به تلافی حملات به کاروان های حج از سوی قبایل عراقی و مصادف با عید غدیر خم، یا عاشورا بود.
... [مشاهده متن کامل]
حاکم ترک مکه با اولین دولت عربستان سعودی قراردادی بسته بود که امنیت حجاج تأمین می کرد. به هر روی قبایل عراقی در تلاش برای اختلال ایجاد کردن در پیمان سعودی - عثمانی به کاروان ها حمله کردند. به تلافی آن، عبدالعزیز بن محمد آفند بزرگی را شروع کرد و تا آوریل ۱۸۰۱ ارتش های سعودی به کربلا رسیدند.
وهابی ها ۲٬۰۰۰ : 74 –۵٬۰۰۰ از ساکنان را کشتند و قبر حسین بن علی، نوهٔ محمد و پسر علی بن ابی طالب را تاراج، : 74 و گنبد آن را تخریب کردند، مقدار زیادی طلا، فرش های ایرانی، پول، مروارید، و اسلحه که در حرم جمع شده بود و بیشترشان اهدایی بود را به یغما بردند. حمله هشت ساعت به طول انجامید و در پی آن وهابی ها شهر را با بیش از ۴۰۰۰ شتر حامل تاراجشان ترک کردند.
وهابیون با پیروی از آموزه های ابن تیمیه، "خواهان بازگشت به بنیادهای سنت – قرآن، سنت و مواضع شرعی برگرفته از فهم سلف" بودند. آنان برخی از رسوم شیعه همچون محترم شمردن مقابر شخصیت های مقدس خود و امامت را، که آنها بدعت می دانستنند، محکوم می کردند و خود را محدود به رویارویی علمی نمی کردند. : 85
بنا بر ژان - بتیست روسو اسلام شناس فرانسوی معروف بود که برخی از بقاع شیعه کربلا مخزن «ثروت قابل توجه» بودند که در طول قرن ها انباشته شده بودند.
سلیمان پاشا والی بغداد در اواخر سال ۱۲۱۱ هجری قمری منطبق با سال ۱۷۹۶ میلادی به رهبری ثوینی بن عبدالله السعدون رهبر طوایف منتفق علیه اولین دولت سعودی لشکرکشی کرد اما قبل از رسیدن به محل نیروهای ثوینی با نیروهای سعودی برخورد کردند، او کشته شد و بقایای سپاه او در آغاز سال ۱۲۱۲ ق - ۱۷۹۷ م به عراق بازگشتند. در سال ۱۲۱۳ق - ۱۷۹۸ م، سلیمان پاشا لشکر دیگری به رهبری علی پاشا فرستاد و آن لشکر به منطقه الاحساء رسید و پادگان سعودی را در آنجا محاصره کرد، اما ناکام ماند و بازگشت. عراق پس از متحمل شدن خسارات، با سعودی ها تحت عبدالعزیز بن محمد آتش بس منعقد کرد. در سال ۱۲۱۴ ق - ۱۷۹۹ م، قبیله عراقی الخزائل به کاروان نجدی در نزدیکی نجف حمله کردند و آتش بس را نقض کردند و سیصد نفر از آنان را کشتند. عبدالعزیز بن محمد به سلیمان پاشا اعتراض کرد و خواستار پرداخت دیه شد. مذاکرات بین دو طرف از طریق عبدالعزیز الشاوی نتیجه مثبتی نداشت. والی بغداد از پرداخت دیه خودداری کرد و همچنین از چرای حیوانات نجدی در خاک عراق جلوگیری کرد. در نتیجه عبدالعزیز به کربلا حمله کرد.
... [مشاهده متن کامل]
حاکم ترک مکه با اولین دولت عربستان سعودی قراردادی بسته بود که امنیت حجاج تأمین می کرد. به هر روی قبایل عراقی در تلاش برای اختلال ایجاد کردن در پیمان سعودی - عثمانی به کاروان ها حمله کردند. به تلافی آن، عبدالعزیز بن محمد آفند بزرگی را شروع کرد و تا آوریل ۱۸۰۱ ارتش های سعودی به کربلا رسیدند.
وهابی ها ۲٬۰۰۰ : 74 –۵٬۰۰۰ از ساکنان را کشتند و قبر حسین بن علی، نوهٔ محمد و پسر علی بن ابی طالب را تاراج، : 74 و گنبد آن را تخریب کردند، مقدار زیادی طلا، فرش های ایرانی، پول، مروارید، و اسلحه که در حرم جمع شده بود و بیشترشان اهدایی بود را به یغما بردند. حمله هشت ساعت به طول انجامید و در پی آن وهابی ها شهر را با بیش از ۴۰۰۰ شتر حامل تاراجشان ترک کردند.
وهابیون با پیروی از آموزه های ابن تیمیه، "خواهان بازگشت به بنیادهای سنت – قرآن، سنت و مواضع شرعی برگرفته از فهم سلف" بودند. آنان برخی از رسوم شیعه همچون محترم شمردن مقابر شخصیت های مقدس خود و امامت را، که آنها بدعت می دانستنند، محکوم می کردند و خود را محدود به رویارویی علمی نمی کردند. : 85
بنا بر ژان - بتیست روسو اسلام شناس فرانسوی معروف بود که برخی از بقاع شیعه کربلا مخزن «ثروت قابل توجه» بودند که در طول قرن ها انباشته شده بودند.
سلیمان پاشا والی بغداد در اواخر سال ۱۲۱۱ هجری قمری منطبق با سال ۱۷۹۶ میلادی به رهبری ثوینی بن عبدالله السعدون رهبر طوایف منتفق علیه اولین دولت سعودی لشکرکشی کرد اما قبل از رسیدن به محل نیروهای ثوینی با نیروهای سعودی برخورد کردند، او کشته شد و بقایای سپاه او در آغاز سال ۱۲۱۲ ق - ۱۷۹۷ م به عراق بازگشتند. در سال ۱۲۱۳ق - ۱۷۹۸ م، سلیمان پاشا لشکر دیگری به رهبری علی پاشا فرستاد و آن لشکر به منطقه الاحساء رسید و پادگان سعودی را در آنجا محاصره کرد، اما ناکام ماند و بازگشت. عراق پس از متحمل شدن خسارات، با سعودی ها تحت عبدالعزیز بن محمد آتش بس منعقد کرد. در سال ۱۲۱۴ ق - ۱۷۹۹ م، قبیله عراقی الخزائل به کاروان نجدی در نزدیکی نجف حمله کردند و آتش بس را نقض کردند و سیصد نفر از آنان را کشتند. عبدالعزیز بن محمد به سلیمان پاشا اعتراض کرد و خواستار پرداخت دیه شد. مذاکرات بین دو طرف از طریق عبدالعزیز الشاوی نتیجه مثبتی نداشت. والی بغداد از پرداخت دیه خودداری کرد و همچنین از چرای حیوانات نجدی در خاک عراق جلوگیری کرد. در نتیجه عبدالعزیز به کربلا حمله کرد.
