غار دواَشکَفت در شمال شهر کرمانشاه، در دامنهٔ کوه میوله و مشرف به پارک کوهستان قرار دارد و کهن ترین بقایای سکونت انسان در شهر کرمانشاه در آن پیدا شده است. با توجه به مطالعات باستان شناسی انجام شده، این غار در دوران پارینه سنگی میانی ( بین ۱۲۰ تا ۴۰ هزار سال پیش ) محل سکونت انسان ( احتمالاً نئاندرتال ) بوده است. ارتفاع این غار در حدود ۱۶۰۰ متر بالاتر از سطح دریا است.
... [مشاهده متن کامل]
یکی از کهن ترین سکونتگاه های بشر در منطقهٔ کرمانشاه غار دواشکفت در نزدیکی تاق بستان است. این مکان باستانی، شامل دو غار مجاور هم، در دامنهٔ جنوبی کوه میوله، در ارتفاع حدود سیصدمتری از دشت و مشرف بر پارک کوهستان قرار دارد. نخستین بار در سال ۱۹۹۹ به وسیلهٔ باستان شناسان کرمانشاهی، فریدون بیگلری و سامان حیدری، شناسایی و مطالعه شد. طبق یافته های باستان شناسی، این غار در دورهٔ پارینه سنگی میانی مسکن انسان های شکارگر بوده است. با توجه به مطالعات باستان شناسی انجام یافته، یکی از این دو غار ( غار شرقی ) ، در دورهٔ پارینه سنگیِ میانی محل سکونت موقت یا فصلیِ گروه های شکارورز ساکن منطقه بود.
ابزارهای سنگی یافت شده در این مکان مربوط به صنعت موستری زاگرس است. برای ساخت ابزارها هم از رخ نمون های سنگ رادیو لاریت اطراف غار و هم از سنگ های چخماق گاکیه استفاده شده است. علاوه بر دو اشکفت، آثار سکونت انسان های پارینه سنگی در چند غار و پناهگاه دیگر در شمال کرمانشاه یافت شده است. نزدیکترین آن ها به دو اشکفت پناهگاه ورواسی است که به وسیلهٔ باستان شناس آمریکائی بروس هو کاوش شد. همچنین وی غار قبه در تنگ کنشت را نیز حفاری کرده است.
این گروه های شکارچی که احتمالاً از نوع نئاندرتال بودند با توجه به مزایای مختلف این مکان از جمله وجود چشمه آب دایمی در کنار غار، چشم انداز مناسب دهانه آن به دشت و دسترسی نسبتاً آسان به ارتفاعات بالاتر، به طور متوالی از این غار استفاده کرده اند. همچنین وجود یک برون زد زمین شناسی از جنس رادیو لاریت در نزدیک غار، امکان ساخت ابزار سنگی را در محل فراهم می کرده است. به طوری که اکثر ابزارهای سنگی یافت شده در محل، از این نوع سنگ ساخته شده است. علاوه بر این منبع، از منابع سنگ داخل دشت نیز استفاده می کرده اند. برای مثال منابع سنگ تپه های گاکیه در شرق کرمانشاه که حدود دوازده کیلومتر با غار فاصله دارد، در میان مجموعه های یافت شده وجود دارد. ابزارهای یافت شده در دو اشکفت اغلب از نوع خراشنده جانبی و سایر ابزارها مربوط به صنعت موستری زاگرس هستند که بین دویست و پنجاه تا حدود چهل هزار سال پیش ساخت آن ها در زاگرس رواج داشته است. آثاری از دوره پارینه سنگی میانی در سایر غارهای منطقه مثل غار قبه و پناهگاه صخره ای و رواسی در تنگه کنشت و چندین غار دیگر در بیستون نیز یافت شده است.
... [مشاهده متن کامل]
یکی از کهن ترین سکونتگاه های بشر در منطقهٔ کرمانشاه غار دواشکفت در نزدیکی تاق بستان است. این مکان باستانی، شامل دو غار مجاور هم، در دامنهٔ جنوبی کوه میوله، در ارتفاع حدود سیصدمتری از دشت و مشرف بر پارک کوهستان قرار دارد. نخستین بار در سال ۱۹۹۹ به وسیلهٔ باستان شناسان کرمانشاهی، فریدون بیگلری و سامان حیدری، شناسایی و مطالعه شد. طبق یافته های باستان شناسی، این غار در دورهٔ پارینه سنگی میانی مسکن انسان های شکارگر بوده است. با توجه به مطالعات باستان شناسی انجام یافته، یکی از این دو غار ( غار شرقی ) ، در دورهٔ پارینه سنگیِ میانی محل سکونت موقت یا فصلیِ گروه های شکارورز ساکن منطقه بود.
ابزارهای سنگی یافت شده در این مکان مربوط به صنعت موستری زاگرس است. برای ساخت ابزارها هم از رخ نمون های سنگ رادیو لاریت اطراف غار و هم از سنگ های چخماق گاکیه استفاده شده است. علاوه بر دو اشکفت، آثار سکونت انسان های پارینه سنگی در چند غار و پناهگاه دیگر در شمال کرمانشاه یافت شده است. نزدیکترین آن ها به دو اشکفت پناهگاه ورواسی است که به وسیلهٔ باستان شناس آمریکائی بروس هو کاوش شد. همچنین وی غار قبه در تنگ کنشت را نیز حفاری کرده است.
این گروه های شکارچی که احتمالاً از نوع نئاندرتال بودند با توجه به مزایای مختلف این مکان از جمله وجود چشمه آب دایمی در کنار غار، چشم انداز مناسب دهانه آن به دشت و دسترسی نسبتاً آسان به ارتفاعات بالاتر، به طور متوالی از این غار استفاده کرده اند. همچنین وجود یک برون زد زمین شناسی از جنس رادیو لاریت در نزدیک غار، امکان ساخت ابزار سنگی را در محل فراهم می کرده است. به طوری که اکثر ابزارهای سنگی یافت شده در محل، از این نوع سنگ ساخته شده است. علاوه بر این منبع، از منابع سنگ داخل دشت نیز استفاده می کرده اند. برای مثال منابع سنگ تپه های گاکیه در شرق کرمانشاه که حدود دوازده کیلومتر با غار فاصله دارد، در میان مجموعه های یافت شده وجود دارد. ابزارهای یافت شده در دو اشکفت اغلب از نوع خراشنده جانبی و سایر ابزارها مربوط به صنعت موستری زاگرس هستند که بین دویست و پنجاه تا حدود چهل هزار سال پیش ساخت آن ها در زاگرس رواج داشته است. آثاری از دوره پارینه سنگی میانی در سایر غارهای منطقه مثل غار قبه و پناهگاه صخره ای و رواسی در تنگه کنشت و چندین غار دیگر در بیستون نیز یافت شده است.
