غاذی

لغت نامه دهخدا

غاذی. ( ع ص ) هو غاذی مال ؛ او نگهبان و نیکوکننده شتران است. ( منتهی الارب ). || زخمی که خشک نشود. ( از تاج العروس ).

( اسم ) غذا دهنده قوت دهنده .

[ ع . ] (اِفا. ) غذادهنده ، قوت دهنده .

غذادهنده، خورش دهنده.

نان غاذی = نان غذادِه = لقمه نان

هوالعلیم
غاذی: لقمه ی کوچک ، مقدار خوراک به اندازه حجم دهان ،
مثال: چه ( آدم ) سیری باشه که چهل غاذی را نخوره .