غائظ

لغت نامه دهخدا

غائظ. [ ءِ ]( ع ص ) نعت فاعلی از غیظ. آنکه غیظ آرد :
و سمیت غیاظاً و لست بغائظ
عدواً و لکن الصدیق تغیظ.
حضین بن منذر.

فرهنگ فارسی

نعت فاعلی از غیظ آنکه غیظ آرد .

پیشنهاد کاربران

بپرس