عینک سه بعدی

انسان با استفاده از فاصله ای که بین دو چشمش است ( حدود ۵ سانتی متر ) می تواند دور یا نزدیک بودن اجسام را با استفاده از اختلاف زاویه ای که به وجود می آید به صورت تقریبی تشخیص دهد مثلاً اگر هنگامی که یکی از چشم ها بسته است یک توپ به سمت شخصی بیاید و او آن را بگیرید سپس با دو چشم باز این کار را تکرار کند متوجه خواهید شد که وقتی دو چشم باز است سرعت و جای توپ را بهتر درک می کند.
در این عینک ها هیچ نوع تکنولوژی خاصی بکار نرفته است و شما می توانید در خانه با استفاده از تلق های رنگی آن را بسازید.
اما کاری که این تلق ها می کنند این است که به هر چشم یک تصویر مجزا ارسال می شود و مغز انسان که قابلیت تشخیص اش گول خورده این دو تصویر را برهم منطبق می کند و یک تصویر ۳ بعدی می سازد. لازم به ذکر شد که این نوع عینک ها به دلیل پایین آوردن کیفیت تصویر دیگر استفاده نمی شود.
به این صورت کار می کند که فیلترینگ تصویر به شکل تصاویر افقی و عمودی در می آید و با گذاشتن عینک روی چشممان یک چشم تصاویر افقی و یک چشم تصاویر عمودی را دریافت کرده و آن ها را منطبق می کند که تا به حال یکی از بهترین عینک ها از نظر بالا بودن کیفیت محسوب می شود. اما مشکلش این است که دستگاه پخش مخصوصی می خواهد.
روش بعدی روش اکتیو شاتر ( Active shutter ) است که در تلویزیون ها و بازی های کامپیوتری سه بعدی مورد استفاده قرار می گیرند. در این روش دو تصویر متفاوت برای هر چشم تشکیل می شود یعنی یک تصویر برای چشم چپ و تصویر دیگر برای چشم راست و با فاصله زمانی بسیار کم پشت سر هم پخش می شوند. با استفاده از عینک مخصوص در لحظه ای که تصویر مربوط به چشم چپ پخش می شود صفحهٔ جلوی چشم راست تیره می گردد تا شخص با این چشم تصویر را نبیند و باین عمل به صورت برعکس برای چشم دیگر تکرار می شود. تیره شدن شیشه های عینک در سرعت بسیار بالا انجام می شود در نتیجه نمایشگرهای 3D Ready می بایست حتماً بیش از ۱۲۰ هرتز داشته باشند در غیر اینصورت مقداری از تصویر از دست خواهد رفت. استفاده از این تکنولوژی گران قیمت است و استفاده طولانی از آن ممکن است کمی باعث سردرد شود اما برای استفاده در خانه و تجربه لذت دیدن تصاویر سه بعدی، مناسب می باشد.