عیلم

لغت نامه دهخدا

عیلم. [ ع َ ل َ ] ( ع اِ ) دریا. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). بحر. ( اقرب الموارد ). || چاه بسیارآب ، یا آب شور. ( منتهی الارب )( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). چاه بسیارآب ، و گویند چاه شور. ( از اقرب الموارد ). || چاه وسیع. ( از اقرب الموارد از تاج ). در ناسزا گویند: یا ابن العیلم. ( اقرب الموارد ). || آب که بر آن زمین باشد. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). || ( ص ) فربه نازک اندام. ( از منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( اقرب الموارد ). || ( اِ ) غوک. ( منتهی الارب ). وزغ. پک. قورباغه. ( ناظم الاطباء ). ضفدع. ( اقرب الموارد ). || کفتار نر. ( ناظم الاطباء ) ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از اقرب الموارد ). ج ، عَیالِم. ( اقرب الموارد ).

عیلم. [ ع ِ ل ِ ] ( از ع ، ص ) دانشمند و عالم. ( از ناظم الاطباء ).

فرهنگ فارسی

دانشمند و عالم

پیشنهاد کاربران

بپرس