عیطاء. [ ع َ ] ( ع ص ) مؤنث أعیط، یعنی گردن دراز. ( از منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ). || درازسر و درازگردن. || اباکننده و ممتنع. ( از اقرب الموارد ). ج ، عیط. ( اقرب الموارد ) ( ناظم الاطباء ). || قارة عیطاء؛ پشته بلند. ( منتهی الارب ) ( ناظم الاطباء ). تپه مشرف که بسوی آسمان دراز شده باشد. || هضبة عیطاء؛ کوه مرتفع. ( از اقرب الموارد ).
