رساله ایست بقلم سیسرون.وی این رساله را هنگامی که از حریف نیرومند خود قیصر ( سزار ) شکست خورده ودر غم مرک دختر دلبندش سوگوار بود برای تسلی خاطر خست. خویش پرداخت. در این رساله دو جوان از ( کانون ) سخنور نامی رم میخواهند که آنان را در تحمل بار پیری به پندی چند یاری کند و او موجبات نگرانی پیری را مورد تحث قرار میدهد ونه تنها پیری را به بیعملی و بیحاصلی محکوم نمیکند بلکه امید ونشاط پیران رستگار و خردمند را با بیانی دلنشین می ستاید ولی پیری را وقتی فرخنده و خواستنی میداند که بنیانش بر تقوای جوانی استوارباشد. این رساله بفارسی ترجمه و منتشر شده است.
