عیب کوش

لغت نامه دهخدا

عیب کوش. [ ع َ /ع ِ ] ( نف مرکب ) به عیب کوشنده. آنکه در راه عیب کوشد. کوشنده بر معایب. مبرم بر خطا و نقص :
هرکه سخن نشنود از عیب پوش
خود شود اندر حق خود عیب کوش.
امیرخسرو دهلوی.
بر من رسواشده عیب کوش
عیب تو پوشی که توئی عیب پوش.
میرخسرو ( از آنندراج ).

فرهنگ فارسی

به عیب کوشنده آنکه در راه عیب کوشد کوشنده بر معایب مبرم بر خطا و نقص

پیشنهاد کاربران

بپرس