عیب دان

لغت نامه دهخدا

عیب دان. [ ع َ / ع ِ ] ( نف مرکب ) عیب داننده. آنکه عیب مردم شناسد. ( فرهنگ فارسی معین ) :
ما همه عیبیم چون یابد وصال
عیب دان در بارگاه غیب دان.
عطار.
عیب های سگ بسی او می شمرد
عیب دان از غیب دان بوئی نبرد.
مولوی.
نعوذباللَّه اگر خلق عیب دان بودی
کسی به حال خود از دست کس نیاسودی.
سعدی.

فرهنگ فارسی

( صفت ) آنکه عیب مردم را شناسد .
عیب داننده آنکه عیب مردن شناسد

پیشنهاد کاربران

بپرس