عیب دار

/~eybdAr/

برابر پارسی: بد، کاستی دار، دارای کمبود، آکمند

معنی انگلیسی:
faulty, second, wrong, irregular

لغت نامه دهخدا

عیب دار. [ ع َ / ع ِ ] ( نف مرکب ) عیب دارنده. معیوب و دارای عیب. ( ناظم الاطباء ) :
که تو هم عیب دار و عیبناکی
خدا را شد سزا از عیب پاکی.
ناصرخسرو.
عیب نمایی مکن آیینه وار
تا نشوی از نفسی عیب دار.
نظامی.

فرهنگ فارسی

عیب دارنده معیوب و دارای عیب

فرهنگ عمید

دارای عیب، معیوب.

پیشنهاد کاربران

بپرس