عیب جوینده. [ ع َ / ع ِ ی َ دَ / دِ ] ( نف مرکب ) عیبجوی. عیبجو. که عیب مردمان جستجو کند تا آشکار سازد. رجوع به عیب جو و عیب جوی شود : چنان زی که از رشک نَبْوی به درد که عیب آورد عیب جوینده مرد.
اسدی.
فرهنگ فارسی
عیبجوی عیبجو که عیب مردمان جستجو کند تا آشکار سازد
