عکص
لغت نامه دهخدا
عکص. [ ع َ ] ( ع اِمص ) بدخوئی. || برهم دیگر شدن اندام. ( منتهی الارب ). عَکَص. ( اقرب الموارد ). رجوع به عَکَص شود.
عکص. [ ع َ ک َ ] ( ع مص ) توسنی نمودن دابه و بازایستادن از رفتن. ( از منتهی الارب ). «حرون » شدن دابه. || بدخوی شدن شخص. ( از اقرب الموارد ).
عکص. [ ع َ ک َ ] ( ع اِمص ) سختی و بدی خلق. || نزدیکی و برهم بودن اندام در خلقت. ( از اقرب الموارد ). عَکص. ( منتهی الارب ). و رجوع به عَکص شود.
عکص. [ ع َ ک ِ ] ( ع ص ) بدخوی. ( منتهی الارب ). سیّی الخلق. ( اقرب الموارد ).
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید