عکاسی نجومی

عکاسی نجومی ( به انگلیسی: Astrophotography ) یا ستاره نگاری به وسیلهٔ تلسکوپ و با روش های مختلف از ستاره ها و سیارات عکس گرفته می شود. تلسکوپ به عنوان لنزی بسیار قوی عمل می کند تا اجرام آسمانی نزدیک تر به نظر بیایند. این تصویر در دوربین بر روی فیلم ثبت می شود. زمان نوردهی معمولاً از چند دقیقه تا چند ساعت است. البته با دوربین عکاسی و با هر لنزی می توان از ستاره ها و سیارات نزدیک عکس گرفت.
هنر عکاسی به طور کلی هماهنگی تکنیک، ابداع و هنر است. با توجه به محدوده ناشناخته های نجوم، فعالیت های اندکی که در آن شده است، زیبایی های اعجاب انگیز و نیاز به اطلاعات ثبت شده بهتر؛ عرصه عکاسی نجومی از هر لحاظ اعم از دستاوردهای ارزشمند علمی و زیبایی های هنری، عرصه ای است گسترده و فراهم برای فعالیت در شاخه های گوناگون. عکاسی نجومی علمی و هنری که در سال های گذشته رشد کمی و کیفی چشم گیری در ایران نیز داشته است به دلیل گرد هم آوردن ذوق و علم در کنار یکدیگر، همواره در سراسر دنیا همچون شوری هیجان انگیز بوده است که در حالت ایده آل به شعور جمعی و علمی منجر می شود.
به وسیلهٔ یک تله بلند که ( ۳۰۰ تا ۸۰۰ میلی متر ) و یک تله کنورتور ( مبدل ) می توان از ماه به عنوان نزدیک ترین جرم آسمانی عکس هایی با جزئیات زیاد گرفت. تله کنورتور بر اساس ضریبی که دارد، فاصلهٔ کانونی لنز را افزایش می دهد. به طور مثال، تله کنورتور x2 فاصله کانونی لنز را دو برابر می کند.
عکاسی نجومی را به طور کلی می توان به دو دستهٔ علمی و هنری تقسیم کرد. عکس های نجومی علمی، همان طور که از نام آن ها برداشت می شود، عکس هایی هستند که به عنوان یک ثبت علمی حاوی اطلاعاتی مستند و مستدل هستند و بنا به تعریف عکس های نجومی هنری تنها زیبایی بصری دارند. دربارهٔ مرز عکس های نجومی علمی و غیر علمی به خصوص در ایران، بحث ها و چالش های بسیاری مطرح شده است چرا اگر منطقی به موضوع نگاه کنیم مرز روشنی بین عکس های علمی و هنری نیست و دلیل هم آن است که هیچ عکس و ثبتی از آسمان وجود ندارد که تنها چشم نواز باشد و کاربردی علمی یا حداقل آموزشی نداشته باشد.
صرف نظر از این دسته بندی کلی، دسته بندی دیگری موجود که عکاسی نجومی را تفسیم بندی می کند:
عکاسی خطی یا عکاسی از رد ستاره ها، عکاسی نقطه ای از ستاره ها، عکاسی از اعماق آسمان، عکاسی از اجرام متحرک، عکاسی از ابر کهکشان راه شیری.