عکاسی دیجیتال به فرایند ثبت تصاویر به وسیلهٔ دریافت و ثبت نور بر روی سطح حساس به نور حسگر الکترونیکی گفته می شود. الگوهای نوری بازتابیده شده یا ساطع شده از اشیا بر روی سطح حساس به نور حسگر تأثیر می گذارد و باعث ثبت تصاویر می گردد.
عکاسی دارای سه ویژگی علمی، صنعتی ( اقتصادی ) و هنری است. عکاسی به عنوان یک پدیده علمی تولد یافت و به شکل یک صنعت گسترش یافت و همچنین جنبه های هنری نیز در آن ظهور کرد.
عکاسی دیجیتال در حال حاضر رایج ترین تکنولوژی برای ثبت تصویرهای دوبعدی و سه بعدی در بازارهای مصرف کننده و حرفه ای است. آسانی نسبی استفاده، سرعت بالای بازدید، انتقال و چاپ و نیز در بسیاری از موارد، کیفیت برتر، تعدادی از ویژگی های متمایزکننده عکاسی دیجیتال هستند. آسانی نسبی ویرایش عکاس های دیجیتال و در دسترس بودن نرم افزارهای قدرتمند برای این کار، سبب پیش آمدن جنجال های بسیاری در مورد صداقت و قابل اعتماد بودن عکس های دیجیتالی در عرصه های خبرنگاری و تاریخ نگاری شده است. البته ویرایش عکس و پیامدهای مربوط به آن، محدود به عکاسی دیجیتال نیستند و این موضوع بحثی مطرح در کل طول تاریخ عکاسی بوده است. [ ۱]
در حال حاضر سه نوع تکنولوژی بخش عمده سنسورهای تولید شده برای دوربین های دیجیتال را در بر می گیرد.
• سنسورهای سیماس یا نیم رسانای اکسید فلزی مکمل ( CMOS )
• سنسورهای سی سی دی یا دستگاه جفت کننده بار ( CCD )
• سنسورهای Foveon
شایان ذکر است که هیچ کدام از این سنسورها به صورت مستقیم توانایی شناسایی رنگ ها را ندارند و تنها می توانند شدّت روشنایی نور را ثبت کنند. هر سنسور از میلیون ها سنسور ریز حساس به نور تشکیل شده و هرکدام از این سنسورهای ریز قالباً یک پیکسل از عکس نهایی را ثبت می کند. سازندگان این سنسورها با قرار دادن فیلترهای سرخ، سبز و آبی ( رنگ های اولیه ) روی تک تک آن ها با استفاده از الگوهایی مانند الگو بایر[ ۲] می توانند به پردازشگرهای دوربین قابلیت آن را بدهند که با کمک الگریتم های درون یابی ( اینترپولیشن ) و مقایسه ارقام ثبت شده توسط ریز سنسورهای مجاور، رنگ واقعی هر پیکسل را حدس بزنند. دوربین هایی که توانایی ذخیره عکس را به صورت خام[ ۳] دارا هستند، اجازه می دهند که این بخش نهایی شناسایی رنگ ها روی رایانه شخصی انجام شود و این به کاربران اجازه می دهد که آزادی بیشتری در ویرایش عکس نهایی داشته باشند.
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفعکاسی دارای سه ویژگی علمی، صنعتی ( اقتصادی ) و هنری است. عکاسی به عنوان یک پدیده علمی تولد یافت و به شکل یک صنعت گسترش یافت و همچنین جنبه های هنری نیز در آن ظهور کرد.
عکاسی دیجیتال در حال حاضر رایج ترین تکنولوژی برای ثبت تصویرهای دوبعدی و سه بعدی در بازارهای مصرف کننده و حرفه ای است. آسانی نسبی استفاده، سرعت بالای بازدید، انتقال و چاپ و نیز در بسیاری از موارد، کیفیت برتر، تعدادی از ویژگی های متمایزکننده عکاسی دیجیتال هستند. آسانی نسبی ویرایش عکاس های دیجیتال و در دسترس بودن نرم افزارهای قدرتمند برای این کار، سبب پیش آمدن جنجال های بسیاری در مورد صداقت و قابل اعتماد بودن عکس های دیجیتالی در عرصه های خبرنگاری و تاریخ نگاری شده است. البته ویرایش عکس و پیامدهای مربوط به آن، محدود به عکاسی دیجیتال نیستند و این موضوع بحثی مطرح در کل طول تاریخ عکاسی بوده است. [ ۱]
در حال حاضر سه نوع تکنولوژی بخش عمده سنسورهای تولید شده برای دوربین های دیجیتال را در بر می گیرد.
• سنسورهای سیماس یا نیم رسانای اکسید فلزی مکمل ( CMOS )
• سنسورهای سی سی دی یا دستگاه جفت کننده بار ( CCD )
• سنسورهای Foveon
شایان ذکر است که هیچ کدام از این سنسورها به صورت مستقیم توانایی شناسایی رنگ ها را ندارند و تنها می توانند شدّت روشنایی نور را ثبت کنند. هر سنسور از میلیون ها سنسور ریز حساس به نور تشکیل شده و هرکدام از این سنسورهای ریز قالباً یک پیکسل از عکس نهایی را ثبت می کند. سازندگان این سنسورها با قرار دادن فیلترهای سرخ، سبز و آبی ( رنگ های اولیه ) روی تک تک آن ها با استفاده از الگوهایی مانند الگو بایر[ ۲] می توانند به پردازشگرهای دوربین قابلیت آن را بدهند که با کمک الگریتم های درون یابی ( اینترپولیشن ) و مقایسه ارقام ثبت شده توسط ریز سنسورهای مجاور، رنگ واقعی هر پیکسل را حدس بزنند. دوربین هایی که توانایی ذخیره عکس را به صورت خام[ ۳] دارا هستند، اجازه می دهند که این بخش نهایی شناسایی رنگ ها روی رایانه شخصی انجام شود و این به کاربران اجازه می دهد که آزادی بیشتری در ویرایش عکس نهایی داشته باشند.
wiki: عکاسی دیجیتال