عکاسی در شب

عکاسی در شب، به عکاسی در فضای آزاد در ساعات شب گفته می شود. عکاسی در شب، معمولاً با دیافراگم های بسته و زمان های نوردهی طولانی انجام می شود. در این عکاسی نقاط نورانی متحرک به صورت خطی نورانی و کشیده در صفحه حساس عکاسی ضبط می شود.
در اوایل سال ۱۹۰۰، آلفرد استیگلیتز - Alfred Stieglitz - و ویلیام فریزر - William Fraser - ، شروع به عکاسی در شب کردند. بیل برانت - Bill Brandt - و براسای - Brassai - پایه گذاران اصلی عکاسی در شب هستند. در سال ۱۹۳۲ اولین کتاب عکاسی در شب را که عکس های او از خیابان های پاریس بود با نام پاریس در شب - Paris de Nuit - منتشر کرد. در طول جنگ جهانی دوم، بیل برانت عکس هایی سیاه و سفید از خیابان های لندن در زیر نور مهتاب تهیه نمود.
در سال ۱۹۹۰ عکاس متولد انگلیس، مایکل کنا - Michael Kenna - موفق ترین عکاس شب معرفی شد. عکس های سیاه و سفید مایکل که اغلب در ساعات طلوع و غروب خورشید از سان فرانسیسکو، ژاپن، فرانسه، و انگلستان تهیه شده بود، ارائه گردید. به یادماندنی ترین پروژه های مایکل تصویر نیروگاه راتکلیف در شرق میدلندز، انگلستان، و تصاویری از اردوگاه های کار اجباری نازیها پراکنده در سراسر آلمان، فرانسه، بلژیک، لهستان و اتریش است.
در آغاز قرن ۲۱ با محبوبیت دوربین های دیجیتال، کار عکاسی در شب بسیار آسان تر شد. امروزه صدها وب سایت در این خصوص وجود دارند.
شوارتز شیلد، در تحقیقات خود، در خصوص عکسبرداری از ستارگان متوجه گردید که نورسنجی عادی در زمان های نوردهی طولانی منجر به نتیجه عادی نمی باشد. یعنی هر چه زمان نوردهی طولانی تر باشد، نوردهی کفایت لازم را برای یک اکسپوز صحیح نمی دهد. بدین خاطر ضریبی را محاسبه و ایراد کرد، که به تناسب زمان نوردهی، لحاظ شده و اصلاح عدم کفایت نوردهی را می نماید. این ضریب در عکاسی به ضریب شوارتز شیلد معروف است.