عکاسی خیابانی

عکاسی خیابانی ( به انگلیسی: Street Photography ) به عنوان بدنه هنر عکاسی، صحنه هایی از زندگی روزمره مردم را سوژه اصلی خود قرار می دهد. خیابان ها، پارک ها، کارناوال ها، محل های خرید و مراکزی که مردم گرد هم می آیند، محل اصلی تهیه عکس های خیابانی است. هر چند این عکاسی شاخه ای از عکاسی مستند به شمار می آید اما از بعضی لحاظ با هم متفاوت هستند از جمله اینکه هدف اصلی عکاسی خیابانی به تصویر کشیدن مردم است و نه پوشش یک اتفاق. در واقع این شاخه از عکاسی آیینه ای است در برابر مردم که گاهی نیز با شوخ طبعی یا لحنی طعنه آمیز پیام های سیاسی یا اجتماعی را منتقل می کند که در چنین شرایطی به عکاسی مستند نزدیک می شود. سال های ۱۹۷۵ تا ۱۹۸۰ نقطه اوج و شکوفایی تاریخ عکاسی خیابانی است.
به عنوان ابتدایی ترین تعریف، عکاسی خیابانی یک عکاسی بی پرده از موقعیت های عمومی است. در اصطلاح عکاسی، بر عکس ظاهر کلمه، «خیابانی» به معابر محدود نمی شود. این کلمه و نوع برای هر مکان عمومی به کار می رود. عکاسانی مانند هلن لویت، گری وینوگرند، تونی ری جونز، رکوبیر سینک، دائیدو موریاما و جوئل میروویتز روش های مختلفی در عکاسی خیابانی دارند، و در چند دهه اخیر این اصطلاح بیشتر مطرح و به کار برده می شود. رسانه های اخیر مانند Street Photography Now, HCSP, اینستاگرام و انجمن آنلاین خیابانی این قلمرو را به روشی قابل فهم گسترش داده اند و عکاسی خیابانی را به سطح جدیدی از محبوبیت رسانده است. نظرات و رویکردها متفاوت است، اما اساساً عکاسی خیابانی تصویری از زندگی واقعی است که با آگاهی از زیبایی شناسی بصری القا می شود.
بسیاری از عکاسان خیابانی به دنبال صحنه هایی می گردند که یک حس آنی یا واکنش بصری را به وجود بیاورد، مخصوصاً از طریق شوخی یا شیفتگی مبهم، عحیب و غریب یا اتفاقات فراطبیعی. یک سری عکسهای خیابانی ممکن است دنیای دیوانه کننده ای را نشان دهد. شاید این یک دنیای رؤیایی باشد. یا مبهم، یا تاریک، یا ظریف، یا مرموز. تناقضی که این صفات ممکن است در صحنه هایی که در روزمره ترین و واقعی ترین مکان، «خیابان» یافت شود، بی نهایت جذاب است.
عکاسی خیابانی رپورتاژ نیست. برای عکاس خیابانی هیچ وظیفه ای برای مستند کردن موضوعی خاص وجود ندارد. نگرانی اصلی زندگی به طور کلی و کاهش آن در فریم هایی است که به تنهایی و بصری اتفاق می افتد. این امر به انتخابی دقیق از عناصر بصری نیاز دارد تا از تا از ترکیب نهایی خارج یا به آن اضافه شود، و توجه فوق العاده را به لحظهٔ انتخاب شده برای نوردهی می طلبد. این دو عامل در ابتدا ممکن است برای همه نوع عکاسی، جهانی به نظر برسند، اما در عکاسی خیابانی بسیار حیاتی هستند، زیرا تنها با این ابزارها عکاس خیابانی معنا را بیان می کند. هیچ تنظیم یا نوردهی، زمان آماده سازی کم، و به صورت ایده آل هیچ پیش فرضی وجود ندارد. این فرایند مبتنی بر دیدن و واکنش نشان دادن، و همچنین با استفاده از تفکر، با یکدیگر عمل می کنند. برای بسیاری از عکاسان خیابانی این یک تجربه مبهم است و برخی گزارش می دهند که هنگام مشاهده دقیق رفتار دیگران، کنترل خود را از دست می دهند، که این درگیری عاطفی آنهاست.