عکاسی انالوگ

عکاسی آنالوگ. عکاسی آنالوگ اصطلاحی است که بعد از ظهور عکاسی دیجیتال، به عکاسی ای که با فیلم انجام می گیرد گفته شد. در مقایسه با عکاسی دیجیتال که ضبط تصویر به وسیلهٔ تغییر در پتاسیل الکتریکی خروجی از سلول های حساس به نور صورت می گیرد، پیشوند آنالوگ به سیستم ضبط شیمیایی تصویر که بدون وجود تغییرات الکتریکی است، اضافه شده است.
در عکاسی آنالوگ، تصویر بر روی فیلمی که با استفاده از ژلاتین، نقره برمید به صورت امولسیون بر روی پایه فیلم تهیه شده، ثبت می شود؛ ولی در دوربین عکاسی دیجیتال، سیگنال تولید شده از برخورد نور با صفحه حساس ضبط تصویر، توسط پردازشگر دوربین ضبط و برای ارسال یا بازپخش آماده می شود.
در دسامبر سال ۱۹۹۹ در نشریه Nature که توسط ژاکلین بللونی ( Jacqueline Belloni ) و مونا تره کوئر ( Mona Treguer ) منتشر شده است، هیند رمیتا ( Hynd Remita ) و رنه دی کیسر ( René de Keyser ) چگونگی تأثیر نور بر فیلم را نشان دادند. این اختراع توسط بخش شیمی شرکت آگفا به عنوان یک نتیجه ثبت شد، ولی بخاطر رکود بازار عکاسی آنالوگ، هیچ کاربرد و عداید تجاری بدست نداد.
عکاسی آنالوگ به عنوان یک علاقه مندی، در میان افراد رواج دارد. مجامع زیادی برای تبادل نظر در خصوص شیوه های جدید و متعدد به وجود آمده است. در میان نسل های جوانی که به عکاسی سنتی علاقه مند شده اند، جمع آوری و خرید و فروش بیش از ۶۰ قلم از تجهیزات عکاسی که در بیشتر در قرن ۱۹ مورد استفاده بود، گسترش خاصی پیدا کرده است.
عکاسی پلاروید ( فوری ) یکی از محبوب ترین ابزارهای عکاسی آنالوگ، در مواجهه با انقلاب دیجیتال است. بطوری که تولید فیلم پلاروید تا سال ۲۰۰۸ ادامه داشت! در یک پروژه غیرممکن، یک شرکت در پی تولید محصولات جدید برای دوربین های قدیمی پلاروید، به منظور بازیابی تکنیک های آنالوگ عکاسی پلاروید ( فوری ) برآمده بود.