عکاسی اختری (astrophotography)
استفاده از فن عکاسی در پژوهش های اخترشناسی. نخستین عکس برداری موفقیت آمیز از یک جرم آسمانی، عکس برداری از ماه بود. دانشمند انگلیسی، جان دبلیو دراپر، در مارس ۱۸۴۰ این عکس را روی شیشۀ حساس نقره ای ثبت کرد. نخستین عکس از یک ستاره، عکسِ ستارۀ نسر واقع بود که ویلیام باند در ۱۸۵۰ آن را تهیه کرد. در عکاسی اختری، امروز از فنونی مثل سی سی دیاستفاده می شود. پیش از ابداع عکاسی، موضوعات رصدشده را به صورت طرح هایی که پشت تلسکوپ ترسیم می شد گردآوری می کردند. تا حدود ۱۸۵۰ و تا پیش از عرضۀ صفحه های خیس کلودیون، چندین شیشۀ حساس نقره ای مطلوب تهیه شده بود. دسترسی به این روش بسیار مناسب امکان بهره گیری از عکاسی با مبنایی روش مندتر، ازجمله زیرنظر گرفتن فعالیت لک های خورشیدی، را فراهم آورد. صفحه های خشک در دهۀ ۱۸۷۰ عرضه شدند و هنری دراپر، در ۱۸۸۰، با چنین صفحه ای از سحابی جبّار عکس گرفت. نخستین عکس مطلوب از یک دنباله دار را دیوید گیل، اخترشناس اسکاتلندی، در ۱۸۸۲ گرفت؛ صفحۀ عکاسی او تصاویر فوق العاده ای از ستاره را نشان می داد. چندی بعد، گیل و کاپتین یاکوبوس کورنلیوس، اخترشناس هلندی، نخستین اطلس عکس دار آسمان جنوبی را تهیه کردند که فهرستی از حدود ۵۰۰هزار ستاره بود. نوآوری های کنونی الکترونیک، به ویژه ابداع سی سی دی ها، کارایی بیشتری در گردآوری نور نسبت به فیلم های عکاسی دارند و درعین حال انتقال اطلاعات به رایانه را برای تجزیه و تحلیل ممکن می کنند. اما تصاویر سی سی دی، در مقایسه با صفحه های عکاسی، پُرهزینه و بسیار کوچک اند. صفحه های عکاسی برای تهیۀ تصاویری با میدان باز مناسب ترند، در حالی که سی سی دی ها در مورد اجسام منفردی به کار می روند که ممکن است بسیار کم فروغ باشند و در ناحیه ای محدود از آسمان قرار گرفته باشند.
استفاده از فن عکاسی در پژوهش های اخترشناسی. نخستین عکس برداری موفقیت آمیز از یک جرم آسمانی، عکس برداری از ماه بود. دانشمند انگلیسی، جان دبلیو دراپر، در مارس ۱۸۴۰ این عکس را روی شیشۀ حساس نقره ای ثبت کرد. نخستین عکس از یک ستاره، عکسِ ستارۀ نسر واقع بود که ویلیام باند در ۱۸۵۰ آن را تهیه کرد. در عکاسی اختری، امروز از فنونی مثل سی سی دیاستفاده می شود. پیش از ابداع عکاسی، موضوعات رصدشده را به صورت طرح هایی که پشت تلسکوپ ترسیم می شد گردآوری می کردند. تا حدود ۱۸۵۰ و تا پیش از عرضۀ صفحه های خیس کلودیون، چندین شیشۀ حساس نقره ای مطلوب تهیه شده بود. دسترسی به این روش بسیار مناسب امکان بهره گیری از عکاسی با مبنایی روش مندتر، ازجمله زیرنظر گرفتن فعالیت لک های خورشیدی، را فراهم آورد. صفحه های خشک در دهۀ ۱۸۷۰ عرضه شدند و هنری دراپر، در ۱۸۸۰، با چنین صفحه ای از سحابی جبّار عکس گرفت. نخستین عکس مطلوب از یک دنباله دار را دیوید گیل، اخترشناس اسکاتلندی، در ۱۸۸۲ گرفت؛ صفحۀ عکاسی او تصاویر فوق العاده ای از ستاره را نشان می داد. چندی بعد، گیل و کاپتین یاکوبوس کورنلیوس، اخترشناس هلندی، نخستین اطلس عکس دار آسمان جنوبی را تهیه کردند که فهرستی از حدود ۵۰۰هزار ستاره بود. نوآوری های کنونی الکترونیک، به ویژه ابداع سی سی دی ها، کارایی بیشتری در گردآوری نور نسبت به فیلم های عکاسی دارند و درعین حال انتقال اطلاعات به رایانه را برای تجزیه و تحلیل ممکن می کنند. اما تصاویر سی سی دی، در مقایسه با صفحه های عکاسی، پُرهزینه و بسیار کوچک اند. صفحه های عکاسی برای تهیۀ تصاویری با میدان باز مناسب ترند، در حالی که سی سی دی ها در مورد اجسام منفردی به کار می روند که ممکن است بسیار کم فروغ باشند و در ناحیه ای محدود از آسمان قرار گرفته باشند.
wikijoo: عکاسی_اختری