عکاء

لغت نامه دهخدا

عکاء. [ ع َ ک ْ کا] ( اِخ ) شهری است. ( منتهی الارب ). رجوع به عکا شود.

عکاء. [ ع ِ ] ( ع اِ ) ج ِ عُکوَة. ( منتهی الارب ) ( از اقرب الموارد ). و رجوع به عکوة شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس