عوف بن محلم

عوف بن مُحَلِّم خُزاعی با کنیهٔ ابومنهال ( ۷۵۳–۸۳۵م ) ادیب، تاریخ دان و شاعر عراقی بود. در روزگار ناسازگاری میان امین و مأمون به طاهر بن حسین پیوست. هم نشین او و همراه او تا سی سال حتی در خراسان بود. پس از درگذشت طاهر، به پسرش عبدالله پیوست. از هر دو، صله های بسیاری دریافت. پس از پیری، تصمیم به بازگشت به زادگاهش گرفت. از عبدالله بن طاهر اجازهٔ بازگشت گرفت اما در اثنای راه درگذشت. او را آشنا به پیشینهٔ مردم عرب و از راویان نوآور و ادیب فصیح می دانند. [ ۱]