عوامل استبداد

[ویکی فقه] استبداد از یک سو به قدرتمندان و صفات رذیله آنان و از سوی دیگر به زمینه سازان آن، مربوط می شود.
حاکمان با عُجب، کبر و خودبینیِ خود به فساد متمایل می شوند و روحیه فسادانگیزی آنان، زمینه ساز استبداد می گردد: «اِنَّ فِرعَونَ عَلا فِی الاَرضِ و جَعَلَ اَهلَها شِیَعًا یَستَضعِفُ طَائِفَةً مِنهُم... اِنَّهُ کانَ مِنَ المُفسِدین»؛
روحیه استکباری
همچنین روحیه استکباری زمینه زورگویی و خودکامگی را موجب می شود: «قالَ المَلاَُ الَّذینَ استَکبَروا مِن قَومِهِ لَنُخرِجَنَّکَ یشُعَیبُ...»،
ظلم و کفر
چنان که ظلم و کفرِ برخی نیز استبداد و پیغمبر آزاری را موجب شده است: «و قالَ الَّذینَ کَفَروا لِرُسُلِهِم لَنُخرِجَنَّکُم مِن اَرضِنا اَو لَتَعودُنَّ فی مِلَّتِنا فَاَوحی اِلَیهِم رَبُّهُم لَنُهلِکَنَّ الظّلِمین».