عنوان و معنون

[ویکی فقه] مفهوم یک ماهیت و مصادیق عینی آن را عنوان و معنون گویند.
در مواردی که حکم شارع یا مولا به ماهیتی کلی تعلق می گیرد، چون ماهیت کلی هم دارای مفهوم و هم دارای مصداق است، به مفهوم ماهیت «عنوان» یا «وجه»، و به مصادیق و افراد خارجی آن «معنون» گفته می شود؛ برای مثال، در امر به نماز (صلّ) مفهوم صلات «عنوان» و مصادیق خارجی نماز «معنون» می باشد.
محل بحث از عنوان و معنون
در برخی از بحث های اصول از «عنوان و معنون» نام برده می شود، هم چون بحث اجتماع امر و نهی. برای مثال، در نماز در زمین غصبی، دو عنوان و یک معنون وجود دارد؛ معنون، همان حرکاتی (رکوع، سجده، قیام و...) است که شخص انجام می دهد و دارای دو عنوان می باشد: عنوان صلات و عنوان غصب، که بنا به عنوان صلات، به فعل خارجی، امر، و بنا به عنوان غصب، به فعل خارجی، نهی تعلق گرفته است.