عنوان بندی

(یا: تیتراژ) در اشکال قدیمی و سنتی، عنوان بندی بدون هرگونه پیرایه و ترفندی، روی کاغذ سیاه یا سفید نوشته و از آن ها فیلمبرداری می شد. از فیلم های قدیمی تر سینمای ایران، فیلم های حاجی آقا آکتر سینما (۱۳۱۲ش) و دختر لر (۱۳۱۲) نمونه هایی از اشکال سنتی عنوان بندی اند. نمونه های بعدی مربوط به پاره ای از فیلم های اولیۀ استودیو پارس فیلم است که، به تقلید از فیلم های فرنگی، اسامی روی برگه های آلبومی نوشته می شد و دستی آن ها را رو به دوربین ورق می زد. بعدها با پیشرفت سینما عنوان بندی، علاوه بر کارکرد سنتی، که اطلاع رسانی دربارۀ سازندگان فیلم است، وظیفۀ آشنایی با مضمون فیلم و آماده سازی ذهن مخاطب را هم به عهده گرفت. عنوان بندی های عباس کیارستمی برای فیلم های قیصر (۱۳۴۸) و رضا موتوری (۱۳۴۹) و فرشید مثقالی برای آقای هالو (۱۳۴۹) و شازده احتجاب (۱۳۵۳)، نمونه هایی از شکل های بامعنا و متفاوت تر عنوان بندی است. در دوره های مختلف، بعضی آتلیه ها افراد اندکی در ساختن عنوان بندی فیلم ها ابتکار به خرج داده اند که مهم ترین آنان عبارت اند از حمید خواجه نصیری، رضا حساس، حسین ضیایی (هاردی/ هاردی تابلوساز)، عبدالله فُرادی، محمد شاهرودی، آتلیه بهشتی، عباس مظاهری، امیرحسین تابناک (آتلیه تابناک)، محمدرضا زنگنه (سی سی فیلم)، ایرج صفدری، سینما آگهی، اکبر قاسمی نژاد، اسفندیار احمدیه، آتلیه آهنگ، جعفر تجارتچی، خانه آگهی ایران، طسوجی، عطری نژاد، حسین قاسمی وند (نغمه)، خاچیک هاکوپیان، عباس کیارستمی، فرشید مثقالی، مرتضی ممیز، محمدعلی باطنی، آتلیه چتر نور، علی زرین خط، رضا عرفانی، علی اصغر محتاج، تیگران تومانیان، مسعود دشتبان، امیر اثباتی و ابراهیم حقیقی.