عناصر مداری

عناصر یک مدار ( به انگلیسی: Orbital Elements ) ، پارامترهای مورد نیاز برای تعیین مشخصات منحصر به فرد یک مدار - با فرض مدل دو جرم نقطه ای پیرو مکانیک سماوی این عناصر با استفاده از مدار کپلر در سیستم های دو جسمی در نظر گرفته می شوند. قانون های حرکت نیوتن و قانون عکس مربع گرانش - هم هستند. [ ۱]
با آنکه راه های مختلفی برای توصیف ریاضی یک مدار وجود دارد، اما معمولاً طرح های ویژه که هر کدام از مجموعه ای از شش پارامتر تشکیل شده اند، در اخترشناسی و مکانیک مداری استفاده می شوند.
یک مدار واقعی و عناصر آن در طول زمان به دلیل پریشیدگی گرانشی توسط اجسام دیگر و اثرهای نسبیت عام تغییر می کنند. مدار کپلر یک تقریب ریاضی و ایده ئال از مدار در یک زمان خاص است.
عناصر مداری سنتی عناصر ششگانه کپلری هستند، که به تقلید از یوهان کپلر و بر اساس قوانین حرکت سیاره ای اش نامگذاری شده اند. هر مدار توسط شش عنصر کپلری به طور کامل تعریف خواهد شد و مقدار «مبدأ» زمان اعتبار پارامترها را مشخص می کند ( به دلیل تغییر جزئی مبناها، هر ۵۰ سال یک مبدأ جداگانه در نظر گرفته می شود تا تغییرات مبناها اصلاح شود ) . مدار واقعی ( و عناصر مداری آن ) اجرام هنگامی که در معرض آشفتگی های گرانشی قرار می گیرند تغییر می کند بنابراین مدار تعریف شده به وسیلهٔ عناصر مداری فقط تقریب ریاضی مداری در یک زمان خاص است که مشخصه مبدأ بیان کننده آن است.
دو پارامتر شکل و اندازه بیضی را مشخص می کنند:
• خروج از مرکز ( e {\displaystyle e\, \!} )
• نیم قطر بزرگ ( a {\displaystyle a\, \!} )
دو پارامتر جهت صفحه مداری را مشخص می کنند:
• انحراف ( i {\displaystyle i\, \!} )
• طول گره صعودی ( Ω {\displaystyle \Omega \, \!} )
و سرانجام:
• شناسه حضیض ( ω {\displaystyle \omega \, \!} )
• آنومالی متوسط ( M o {\displaystyle M_{o}\, \!} )
که موقعیت مداری جرم را بر روی بیضی مشخص می کند.