عناصر دوخطی

عناصر دو خطی ( به انگلیسی: Two Line Elements ) ( اختصاری  TLE ) یک قالب داده کدگذاری شده است، که عناصر مداری یک فضاپیما را در یک زمان مشخص که به مبدأ معروف است، نشان می دهد. این نوع قالب، برای استفاده در مدل های سادهٔ مکانیک مداری استفاده می شود. اس جی پی - ۴ و اس جی پی - ۸ از این دست مدل ها می باشند. بدون این قالب امکان استفاده از مدل های سادهٔ تغییر مدار وجود ندارد.
اقدامات اولیه برای ایجاد این قالب به سال های ۱۹۶۰ بر می گردد. در سال ۱۹۶۵، مکس لین، برای اولین بار از امکان وجود چنین ابزاری در یک مقالهٔ علمی یاد کرد. در سال ۱۹۷۰ این قالب به صورت بسیار ابتدایی توسط او و کرانفورد توسعه یافت. در همان سال و سال های پس از آن این قالب و مدل مداری آن در ناسا و نوراد مورد استفاده قرار گرفت. کرانفورد به توسعهٔ تی ال ای ادامه داد و در سال ۱۹۷۹ دومین گزارش اسپیس ترک را منتشر کرد. درست یک سال پس از مدل ای جی پی - ۴ نوشته شده به زبان فورترن در گزارش اسپیسترک ۳ منتشر شد. این امکان پیش بینی مکان یک فضاپیما یا جسم فضایی را با دانستن یک آن از عناصر مداری را می داد. برای انتقال داده یا گرفتن داده به این مدل از عناصر دو خطی استفاده می شد. اصلاحات و تغییراتی در طول سال های اخیر روی مدل اس جی پی - ۴ انجام گرفته است ولی تی ال ای هنوز به صورت دی فکتو برای نمایش این عناصر استفاده می شود. [ ۱]
در عین حال مدل های دیگری هم که پیچیدگی های خاص خود را دارند برای پیش بینی مدار ایجاد شدند، اما بعضی از آن ها با توجه به اینکه به اطلاعاتی نیاز داشتند که در عناصر دو خطی موجود نیست یا از طریق آنها قابل محاسبه نیست، از استفاده از این نوع قالب صرف نظر کردند. [ ۱]
ساختار قالب از سه خط تشکیل شده است. هر خط حداکثر می تواند ۶۹ کاراکتر داشته باشد. [ ۲]
• خط ۰  : نام ماهواره و جسم فضایی در کاتالوگ ماهواره نوراد ( این خط به خط عنوان نیز مشهور است )
• خط ۱ شامل اطلاعات مداری می باشد.
• خط ۲ شامل اطلاعات مداری باقی مانده است.