عمیدالملک. [ ع َ دُل ْ م ُ ] ( ع اِ مرکب ) بزرگ ملک و مملکت. آنکه مملکت و سلطنت بر او تکیه کند. و آن لقبی بود که به بزرگان مملکت می دادند.
فرهنگ فارسی
کندری ابونصر محمد بن منصور وزیر طغرل بیک موسس خاندان سلجوقی و الب ارسلان جانشین او ( مقت. ۴۵۶ ه.ق . ). وی مردی دانشمند بود و فرمان داد دیوانها و دفترهای دولتی و مکاتبات رسمی را بفارسی بنویسد و ترکان را باموختن فارسی تشویق کرد. عمید الملک کندری و علی الخصوص خواجه نظام الملک در آغاز کار دولت سلجوقی وسیله سودمندی شده بودند برای آنکه کلیه امور اداری و تشکیلاتی بدست ایرانیان افتد عمیدالملک بر مذهب حنفی بود و بهمین جهت وزرای خود را از میان حنفیان بر میگزید . وی در مذهب خویش متعصب بود لیکن بعدا از تعصب دست بر داشت و نسبت به حنفیان و شافعیان بیک چشم نگریست . در سال ۴۴۷ که طغرل بیک ببغداد رفت عمیدالملک همراه او بود و نیز در ملاقاتی که بسال ۴۴۷ میان طغرل بیک و بابا طاهر اتفاق افتاد حضور داشت. لامعی گرگانی عمیدالملک را در قصاید خود مدح کرده است . وی در سال ۴۵۵ ه.ق . بتحریک نظام الملک از وزارت معزول و بدستور الب ارسلان محبوس گردید و در سال بعد کشته شد . بزرگ ملک و مملکت آنکه مملکت و سلطنت بر او تکیه کند
