عملیات های هوایی در جریان عملیات بارباروسا اشاره به مجموعه ای از عملیات های هوایی دارد که نیروی هوایی آلمان ( لوفت وافه ) و نیروی هوایی شوروی در جریان عملیات بارباروسا در یک بازه حدوداً شش ماهه از ۲۲ ژوئن تا ماه اوایل ماه دسامبر سال ۱۹۴۱، سعی در ایجاد برتری هوایی بر فراز مناطق عملیاتی و پشتیبانی نیروهای زمینی خود داشتند.
دکترین هوایی هر دو طرف در جریان عملیات بارباروسا، تهاجمی بود. یکی از مشخصه های اصلی نبردهای هوایی در این عملیات ذات عموماً تاکتیکی آن بود؛ به وجهی که یک جنگ راهبردی هوایی به معنای واقعی هیچگاه در آن به وقوع نپیوست. حملات هوایی راهبردی تنها به صورت موردی و پراکنده اتفاق افتاد. [ ۵]
با توجه به کمبود منابع طبیعی راهبردی، آلمان مجبور بود جنگ با شوروی را به سرعت به پایان برساند و بر منابع طبیعی آن مسلط گردد. از این رو تأکید آلمانی ها بر ایجاد نیروی بمب افکن های تاکتیکی بود. رمز پیروزی تاکتیک «بلیتس کریگ» در استفاده گسترده از یگان های هوایی در نقش پشتیبانی نزدیک هوایی قرار داشت. افکن های شیرجه ای و هواگردهای تهاجمی آلمان با احضار توسط ارتباطات رادیویی، به سرعت و با شدت علیه هر گونه استحکامات دشمن وارد عمل می شدند. در حالیکه یگان های پشتیبانی نزدیک هوایی همواره در خط مقدم در حال عملیات بودند، وظیفه بمب افکن های تاکتیکی دو موتوره متوسط انهدام خطوط ارتباطی، قرارگاه ها و فرودگاه های دشمن در اراضی پشت خط مقدم بود. [ ۶]
بر اساس کلیات تاکتیک بلیتس کریگ، حمله با تهاجم همه جانبه هوایی علیه هواگردهای دشمن بر روی زمین آغاز می شد. هدف این اقدام از میان بردن نیروی هوایی دشمن و ایجاد پیش زمینه ای برای یک تهاجم موفق زمینی بود. در هر دو مرحله عملیات بمب افکن های دو موتوره متوسط نقش ستون فقرات لوفت وافه را داشتند. به همین جهت تأکید بر این بمب افکن ها، بمب افکن های شیرجه ای و جنگنده های سنگین بیش از تأکید بر جنگنده های تک موتوره بود. در این شرایط جنگنده ها صرفاً با وظایف دفاعی، تا حدودی گونه ای از ادوات زائد در دکترین مسلط بلیتس کریگ به حساب می آمدند. رویکرد غالب بر عملکرد جنگنده های لوفت وافه عمل انفرادی بود. خلبانان جنگنده های آلمانی برای کسب پیروزی های هوایی انفرادی آموزش دیده بودند. این خلبانان با هر هواگرد دشمن که برخورد می کردند، اقدام به ساقط ساختن آن می نمودند. این حالت به صورت کاملی با وظیفه جنگنده های تک موتوره در دکترین بلیتس کریگ سازگاری داشت. [ ۷]
این نوشته برگرفته از سایت ویکی پدیا می باشد، اگر نادرست یا توهین آمیز است، لطفا گزارش دهید: گزارش تخلفدکترین هوایی هر دو طرف در جریان عملیات بارباروسا، تهاجمی بود. یکی از مشخصه های اصلی نبردهای هوایی در این عملیات ذات عموماً تاکتیکی آن بود؛ به وجهی که یک جنگ راهبردی هوایی به معنای واقعی هیچگاه در آن به وقوع نپیوست. حملات هوایی راهبردی تنها به صورت موردی و پراکنده اتفاق افتاد. [ ۵]
با توجه به کمبود منابع طبیعی راهبردی، آلمان مجبور بود جنگ با شوروی را به سرعت به پایان برساند و بر منابع طبیعی آن مسلط گردد. از این رو تأکید آلمانی ها بر ایجاد نیروی بمب افکن های تاکتیکی بود. رمز پیروزی تاکتیک «بلیتس کریگ» در استفاده گسترده از یگان های هوایی در نقش پشتیبانی نزدیک هوایی قرار داشت. افکن های شیرجه ای و هواگردهای تهاجمی آلمان با احضار توسط ارتباطات رادیویی، به سرعت و با شدت علیه هر گونه استحکامات دشمن وارد عمل می شدند. در حالیکه یگان های پشتیبانی نزدیک هوایی همواره در خط مقدم در حال عملیات بودند، وظیفه بمب افکن های تاکتیکی دو موتوره متوسط انهدام خطوط ارتباطی، قرارگاه ها و فرودگاه های دشمن در اراضی پشت خط مقدم بود. [ ۶]
بر اساس کلیات تاکتیک بلیتس کریگ، حمله با تهاجم همه جانبه هوایی علیه هواگردهای دشمن بر روی زمین آغاز می شد. هدف این اقدام از میان بردن نیروی هوایی دشمن و ایجاد پیش زمینه ای برای یک تهاجم موفق زمینی بود. در هر دو مرحله عملیات بمب افکن های دو موتوره متوسط نقش ستون فقرات لوفت وافه را داشتند. به همین جهت تأکید بر این بمب افکن ها، بمب افکن های شیرجه ای و جنگنده های سنگین بیش از تأکید بر جنگنده های تک موتوره بود. در این شرایط جنگنده ها صرفاً با وظایف دفاعی، تا حدودی گونه ای از ادوات زائد در دکترین مسلط بلیتس کریگ به حساب می آمدند. رویکرد غالب بر عملکرد جنگنده های لوفت وافه عمل انفرادی بود. خلبانان جنگنده های آلمانی برای کسب پیروزی های هوایی انفرادی آموزش دیده بودند. این خلبانان با هر هواگرد دشمن که برخورد می کردند، اقدام به ساقط ساختن آن می نمودند. این حالت به صورت کاملی با وظیفه جنگنده های تک موتوره در دکترین بلیتس کریگ سازگاری داشت. [ ۷]
