عملیات ظفر ۷ عملیاتی نظامی از سوی نیروهای ایران، در طول جنگ ایران و عراق بود. این عملیات توسط سرهنگ حسین حسنی سعدی با موفقیت فرماندهی شد و ایران در نبرد پیروز گردید و ضدحملهٔ متعاقب عراق را نیز دفع کرد. با این حال، ایران به دلیل تحریم های اقتصادی و نظامی گسترده، در ادامه با شکست های فنی مواجه شد و در نتیجهٔ انجام عقب نشینی ها، ایران نتوانست به هدف خود یعنی تصرف سلیمانیه دست یابد.
... [مشاهده متن کامل]
پس از ناکامی ایران در تصرف بصره در جریان ششمین نبرد بصره ( عملیات کربلای ۵ ) ، ارتش ایران وارد دوره ای از افول احتمالی شد. روحیه ایرانیان رو به کاهش بود و بسیاری از پیاده نظام مجرب سپاه پاسداران قربانی شده بودند. در نتیجه، ایرانیان به طور فزاینده ای به ارتش منظم خود برای جنگیدن متکی بودند. علاوه بر این، ایرانیان به طور فزاینده ای از جنگ خسته شده بودند. جبهه جنوب عراق به یک بن بست تبدیل شده بود و ایران نتوانست به دفاع عظیم عراق نفوذ کند. در این میان عراق نیز فعلاً قادر به عقب راندن ایرانی ها نبود، اما با کمک کشورهای دوست و متحدان خارجی خود، شروع به تسلیح مجدد کرده بود و برای آماده سازی عملیات های آتی علیه ایرانی ها مانور می داد. در سال ۱۹۸۸، عراق از نظر نیروی انسانی و تجهیزات نظامی به شدت از ایران پیشی گرفت. با این وجود، فرماندهان ایرانی، بر روی تاکتیک هایی تمرکز کردند که تا حدودی قدرت آتش برتر عراق را خنثی می کرد. با این وجود، ایرانیان به دلایلی همچون تدارکات ضعیف، کمبود نیروی زرهی و برتری قدرت آتش عراق، نتوانستند شهرهای مرکزی و جنوبی عراق را تصرف کنند. حکومت ایران همچنان اعلام می کرد که گروه های مخالف صدام در داخل عراق را تسلیح و حمایت خواهد کرد. یکی از این مخالفان، پیشمرگه ها، نیروی مقاومت کردستان بود که در ابتدا حملات محدودی را آغاز کرد.
در حالی که جنگ در جبههٔ جنوب، به بن بست رسیده بود، ایران شروع به تمرکز بر کردستان کرد که در منطقه ای کوهستانی در شمال عراق قرار داشت. ایران به دلیل کوهستانی بودن و در نتیجه نامناسب بودن برای جنگ زرهی، حملات متعددی را از اواخر سال ۱۹۸۷ تا اوایل سال ۱۹۸۸ انجام داده بود. ایرانیان، توسط پیشمرگه ها حمایت می شدند و به آن ها کمک و تدارکات می دادند. در حالی که ایران به طور رسمی، هیچ شهر بزرگی را تصرف نمی کرد، با کمک جنگ های چریکی پیشمرگه ها، بخش های وسیعی از کردستان را از کنترل دولت عراق خارج کرده بودند. صدام حسین دستور انجام عملیات انفال را صادر کرد که در نتیجهٔ آن، بیش از ۵۰٬۰۰۰ شورشی و غیرنظامی به قتل رسیدند. عملیات انفال، توسط معاون صدام، علی حسن المجید، معروف به «علی شیمیایی» با استفاده از گازهای سمی رهبری شد. با این وجود، با حمایت ایران، تلاش های عراق ناموفق بود و وضعیت موجود، دردسر بزرگی برای صدام و معاونانش بود.
... [مشاهده متن کامل]
پس از ناکامی ایران در تصرف بصره در جریان ششمین نبرد بصره ( عملیات کربلای ۵ ) ، ارتش ایران وارد دوره ای از افول احتمالی شد. روحیه ایرانیان رو به کاهش بود و بسیاری از پیاده نظام مجرب سپاه پاسداران قربانی شده بودند. در نتیجه، ایرانیان به طور فزاینده ای به ارتش منظم خود برای جنگیدن متکی بودند. علاوه بر این، ایرانیان به طور فزاینده ای از جنگ خسته شده بودند. جبهه جنوب عراق به یک بن بست تبدیل شده بود و ایران نتوانست به دفاع عظیم عراق نفوذ کند. در این میان عراق نیز فعلاً قادر به عقب راندن ایرانی ها نبود، اما با کمک کشورهای دوست و متحدان خارجی خود، شروع به تسلیح مجدد کرده بود و برای آماده سازی عملیات های آتی علیه ایرانی ها مانور می داد. در سال ۱۹۸۸، عراق از نظر نیروی انسانی و تجهیزات نظامی به شدت از ایران پیشی گرفت. با این وجود، فرماندهان ایرانی، بر روی تاکتیک هایی تمرکز کردند که تا حدودی قدرت آتش برتر عراق را خنثی می کرد. با این وجود، ایرانیان به دلایلی همچون تدارکات ضعیف، کمبود نیروی زرهی و برتری قدرت آتش عراق، نتوانستند شهرهای مرکزی و جنوبی عراق را تصرف کنند. حکومت ایران همچنان اعلام می کرد که گروه های مخالف صدام در داخل عراق را تسلیح و حمایت خواهد کرد. یکی از این مخالفان، پیشمرگه ها، نیروی مقاومت کردستان بود که در ابتدا حملات محدودی را آغاز کرد.
در حالی که جنگ در جبههٔ جنوب، به بن بست رسیده بود، ایران شروع به تمرکز بر کردستان کرد که در منطقه ای کوهستانی در شمال عراق قرار داشت. ایران به دلیل کوهستانی بودن و در نتیجه نامناسب بودن برای جنگ زرهی، حملات متعددی را از اواخر سال ۱۹۸۷ تا اوایل سال ۱۹۸۸ انجام داده بود. ایرانیان، توسط پیشمرگه ها حمایت می شدند و به آن ها کمک و تدارکات می دادند. در حالی که ایران به طور رسمی، هیچ شهر بزرگی را تصرف نمی کرد، با کمک جنگ های چریکی پیشمرگه ها، بخش های وسیعی از کردستان را از کنترل دولت عراق خارج کرده بودند. صدام حسین دستور انجام عملیات انفال را صادر کرد که در نتیجهٔ آن، بیش از ۵۰٬۰۰۰ شورشی و غیرنظامی به قتل رسیدند. عملیات انفال، توسط معاون صدام، علی حسن المجید، معروف به «علی شیمیایی» با استفاده از گازهای سمی رهبری شد. با این وجود، با حمایت ایران، تلاش های عراق ناموفق بود و وضعیت موجود، دردسر بزرگی برای صدام و معاونانش بود.
