عملیات خیبر عملیات تهاجمی نظامی نیروهای مسلح ایران، در خلال جنگ ایران و عراق بود، که به صورت مشترک توسط سپاه پاسداران ( در منطقه هورالعظیم ) و نیروی زمینی ارتش ( در منطقه زید ) و نیز با پشتیبانی هوانیروز ارتش و نیروی هوایی ارتش، اجرا گردید. این عملیات در تاریخ ۳ اسفند ۱۳۶۲ آغاز شد و پس از ۲۰ روز نبرد خونین، در ۲۲ اسفندماه ۱۳۶۲ با اشغال جزیره مجنون توسط نیروهای ایرانی و با بجا گذاشتن ۱۵ هزار نفر کشته و زخمی از نیروهای عراقی و ۳۰ هزار کشته و زخمی از نیروهای ایرانی، به پایان رسید. در این عملیات همچنین ۲ فرمانده میانی سپاه پاسداران؛ محمد ابراهیم همت ( فرمانده لشکر ۲۷ محمد رسول الله ) و حمید باکری ( جانشین فرمانده لشکر ۳۱ عاشورا ) کشته شدند. عملیات خیبر بخشی از تهاجم نیروهای مسلح ایران در جریان نبرد نیزارها محسوب می شود.
... [مشاهده متن کامل]
در پی انجام عملیات های والفجر ۴ و والفجر ۵ در جنوب عراق، نیروهای ایرانی توانستند جبهه جدیدی را در نیزارهای هویزه باز نمایند، که از این محل ۲۵۰ هزار نفر از نیروهای ایرانی با پشت سر گذاشتن هورالعظیم، به بیابان های سرزمینی عراق راه یافتند، ولی پس از عبور از نیزارها، نیروهای زرهی ارتش عراق مترصد رسیدن ایرانی ها به این محل بودند. در این برهه از جنگ، نیروی هوایی ارتش ایران ( به علت تحریم های بین المللی و نبود قطعات یدکی ) قادر به پشتیبانی هوایی از نیروهای پیاده نبود و این مسئله نیروهای زمینی ایران را بسیار آسیب پذیر کرده بود.
در طرح عملیات خیبر، دو قرارگاه کربلا و قرارگاه نجف مأموریت داشتند، که ضمن تأمین اهداف محوله، روی پل دوعیجی، واقع در شمال نشوه ( غرب نهر کتیبان ) با یکدیگر الحاق نمایند، سپس هر دو قرارگاه به سوی بصره ادامه عملیات دهند. قرارگاه کربلا می بایست با عمل از منطقه زید و چسبیدن به نهر کتیبان، برای مسدود کردن منطقه ورودی نیروهای عراقی در منطقه دوعیجی اقدام می کرد. طراحی عملیات خیبر به گونه ای بود که قرارگاه نجف نیز پس از دستیابی به مناطق العزیر، القرنه و نیز تصرف جزایر مجنون و الحاق به طلاییه، باید برای باز کردن جاده طلاییه - نشوه که تنها محل انتقال نیرو و مهمات برای نیروهای ایرانی بود، اقدام می کرد، سپس یگان های تحت امر این قرارگاه می بایست با عبور از منطقه طلاییه، به سمت نشوه و تأمین آن در پل دوعیجی، به قرارگاه کربلا ( نیروی زمینی ارتش ) ملحق می شدند.
... [مشاهده متن کامل]
در پی انجام عملیات های والفجر ۴ و والفجر ۵ در جنوب عراق، نیروهای ایرانی توانستند جبهه جدیدی را در نیزارهای هویزه باز نمایند، که از این محل ۲۵۰ هزار نفر از نیروهای ایرانی با پشت سر گذاشتن هورالعظیم، به بیابان های سرزمینی عراق راه یافتند، ولی پس از عبور از نیزارها، نیروهای زرهی ارتش عراق مترصد رسیدن ایرانی ها به این محل بودند. در این برهه از جنگ، نیروی هوایی ارتش ایران ( به علت تحریم های بین المللی و نبود قطعات یدکی ) قادر به پشتیبانی هوایی از نیروهای پیاده نبود و این مسئله نیروهای زمینی ایران را بسیار آسیب پذیر کرده بود.
در طرح عملیات خیبر، دو قرارگاه کربلا و قرارگاه نجف مأموریت داشتند، که ضمن تأمین اهداف محوله، روی پل دوعیجی، واقع در شمال نشوه ( غرب نهر کتیبان ) با یکدیگر الحاق نمایند، سپس هر دو قرارگاه به سوی بصره ادامه عملیات دهند. قرارگاه کربلا می بایست با عمل از منطقه زید و چسبیدن به نهر کتیبان، برای مسدود کردن منطقه ورودی نیروهای عراقی در منطقه دوعیجی اقدام می کرد. طراحی عملیات خیبر به گونه ای بود که قرارگاه نجف نیز پس از دستیابی به مناطق العزیر، القرنه و نیز تصرف جزایر مجنون و الحاق به طلاییه، باید برای باز کردن جاده طلاییه - نشوه که تنها محل انتقال نیرو و مهمات برای نیروهای ایرانی بود، اقدام می کرد، سپس یگان های تحت امر این قرارگاه می بایست با عبور از منطقه طلاییه، به سمت نشوه و تأمین آن در پل دوعیجی، به قرارگاه کربلا ( نیروی زمینی ارتش ) ملحق می شدند.