عمرا

لغت نامه دهخدا

عمرا. [ ع َ ] ( اِخ ) نام شعبه ای است از طایفه ناحیه سراوان ، از طوایف کرمان و بلوچستان ، و مرکب ازشصت خانوار است. ( از جغرافیای سیاسی کیهان ص 98 ).

شعبه ایست از طایفه ناحیه سراوان از طوایف کرمان و بلوچستان و مرکب از شصت خانوار است

[ویکی الکتاب] ریشه کلمه:
عمر (۲۷ بار)

wikialkb: عُمُرا

not bloody likely

for anything
I wouldn’t go back there for anything

never ever

به هیچ وجه

Not even a chance
Not at all

هرگز، ابداً، هیچ وقت