عمر تیمی
لغت نامه دهخدا
عمر تیمی. [ ع ُ م َ رِ ت َ ] ( اِخ ) ابن لحاء ( غالباً آن را لجاء گویند ) بن حدیربن مصاد تیمی. از شعرای عهد امویان بود و او را معارضات و مفاخراتی باجریر بوده است. وی در حدود سال 105 هَ.ق. در اهوازدرگذشت. ( از الاعلام زرکلی ). رجوع به مآخذ ذیل شود: تاج العروس ، طبقات فحول الشعراء جمحی ص 362، طبقات الشعراء ابن معتز ص 89 و الخزانه بغدادی ج 1 ص 360.
عمر تیمی. [ ع ُ م َ رِ ت َ ] ( اِخ ) ابن محمد. رجوع به عمر سهروردی ( ابن محمدبن... ) شود.
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید