حاج عمر بونگو اوندیمبا ( ۳۰ دسامبر ۱۹۳۵ – ۸ ژوئن ۲۰۰۹ ) که تا پیش از گرویدن به اسلام در سال ۱۹۷۳ آلبر برنار بونگو نام داشت، سیاستمداری گابنی و رئیس جمهور گابن برای ۴۲ سال از ۱۹۶۷ تا زمان مرگش در ۲۰۰۹ بود.
... [مشاهده متن کامل]
عمر بونگو نخست به عنوان صاحب منصبی جوان در دوران ریاست جمهوری لئون امبا، اولین رئیس جمهور گابن، به مقام هایی کلیدی گمارده شد تا آنکه در فاصلهٔ سال های ۱۹۶۶ تا ۱۹۶۷ معاون رئیس جمهور و پس از مرگ امبا در ۱۹۶۷ دومین رئیس جمهور این کشور شد.
بونگو تا ۱۹۹۰ رهبری رژیمی تک حزبی وابسته به حزب دموکراتیک گابن را برعهده داشت تا آنکه فشار عمومی بر او سبب شد تا مجبور به معرفی سیاستی چند حزبی در کشور شود. او همچنین توانست در اوایل دههٔ ۱۹۹۰ بر مخالفت های بسیار با حاکمیت خود فائق آمده و با گردآوردن رهبران مهم مخالفان در کنار خود، بار دیگر به تحکیم قدرتش بپردازد. بونگو سپس در انتخابات بحث برانگیز ریاست جمهوری سال ۱۹۹۳ و انتخابات بعدی سال های ۱۹۹۸ و ۲۰۰۵ انتخاب شد و با افزایش اکثریت وابسته به او، گروه های مخالف در هر انتخابات بیشتر مطیع او گردیدند.
بونگو به جهت آنکه تنها منافع خود، خانواده اش و خاصگان محلی را مد نظر داشته و کاری به نفع گابن و مردم گابن انجام نداده است مورد انتقاد قرار گرفت. برای مثال اوا ژولی، سیاستمدار فرانسوی مدعی شد که در دوران زمامداری عمر بونگو، علی رغم افزایش سرانهٔ تولید ناخالص داخلی نفت گابن تا یکی از بالاترین سطوح در آفریقا، تنها سالیانه ۵ کیلومتر آزادراه در این کشور ساخته شد و یکی از بالاترین میزان مرگ و میر نوزادان در جهان تا هنگام مرگ بونگو در ۲۰۰۹ نیز متعلق به گابن بود.
بونگو که سرطان داشت در ژوئن ۲۰۰۹ در اسپانیا درگذشت و پسرش علی بونگو که برای مدتی طولانی از سوی پدرش عهده دار مسئولیت های اداری کلیدی بود در اوت ۲۰۰۹ به جانشینیش انتخاب شد.
عمر بونگو پس از کناره گیری فیدل کاسترو از ریاست جمهوری کوبا در سال ۲۰۰۸، طولانی ترین دوران ریاست جمهوری را داشت و حتی امروزه نیز از او به عنوان یکی از رهبران دارای طولانی ترین دورهٔ زمامداری در طول تاریخ یاد می شود.
... [مشاهده متن کامل]
عمر بونگو نخست به عنوان صاحب منصبی جوان در دوران ریاست جمهوری لئون امبا، اولین رئیس جمهور گابن، به مقام هایی کلیدی گمارده شد تا آنکه در فاصلهٔ سال های ۱۹۶۶ تا ۱۹۶۷ معاون رئیس جمهور و پس از مرگ امبا در ۱۹۶۷ دومین رئیس جمهور این کشور شد.
بونگو تا ۱۹۹۰ رهبری رژیمی تک حزبی وابسته به حزب دموکراتیک گابن را برعهده داشت تا آنکه فشار عمومی بر او سبب شد تا مجبور به معرفی سیاستی چند حزبی در کشور شود. او همچنین توانست در اوایل دههٔ ۱۹۹۰ بر مخالفت های بسیار با حاکمیت خود فائق آمده و با گردآوردن رهبران مهم مخالفان در کنار خود، بار دیگر به تحکیم قدرتش بپردازد. بونگو سپس در انتخابات بحث برانگیز ریاست جمهوری سال ۱۹۹۳ و انتخابات بعدی سال های ۱۹۹۸ و ۲۰۰۵ انتخاب شد و با افزایش اکثریت وابسته به او، گروه های مخالف در هر انتخابات بیشتر مطیع او گردیدند.
بونگو به جهت آنکه تنها منافع خود، خانواده اش و خاصگان محلی را مد نظر داشته و کاری به نفع گابن و مردم گابن انجام نداده است مورد انتقاد قرار گرفت. برای مثال اوا ژولی، سیاستمدار فرانسوی مدعی شد که در دوران زمامداری عمر بونگو، علی رغم افزایش سرانهٔ تولید ناخالص داخلی نفت گابن تا یکی از بالاترین سطوح در آفریقا، تنها سالیانه ۵ کیلومتر آزادراه در این کشور ساخته شد و یکی از بالاترین میزان مرگ و میر نوزادان در جهان تا هنگام مرگ بونگو در ۲۰۰۹ نیز متعلق به گابن بود.
بونگو که سرطان داشت در ژوئن ۲۰۰۹ در اسپانیا درگذشت و پسرش علی بونگو که برای مدتی طولانی از سوی پدرش عهده دار مسئولیت های اداری کلیدی بود در اوت ۲۰۰۹ به جانشینیش انتخاب شد.
عمر بونگو پس از کناره گیری فیدل کاسترو از ریاست جمهوری کوبا در سال ۲۰۰۸، طولانی ترین دوران ریاست جمهوری را داشت و حتی امروزه نیز از او به عنوان یکی از رهبران دارای طولانی ترین دورهٔ زمامداری در طول تاریخ یاد می شود.
