عمر بغدادی
لغت نامه دهخدا
عمر بغدادی. [ ع ُ م َ رِ ب َ ] ( اِخ ) ابن احمدبن عثمان بن احمدبن محمدبن ایوب بغدادی ، مکنی به ابوحفص و مشهور به ابن شاهین. محدث ، حافظ، مورخ ، واعظ و مفسر بود. وی در صفر سال 297 هَ.ق. متولد شد و در ذیحجه سال 385هَ.ق. در بغداد درگذشت و در مقبره باب الحرب دفن شد. تألیفات او را تا 330 کتاب ذکر کرده اند که از جمله آنها است : 1- التاریخ. 2- التفسیر الکبیر. 3- الزهد. 4- المسند. ( از معجم المؤلفین و الاعلام زرکلی ).رجوع به مآخذ ذیل شود: تاریخ بغداد ج 11 ص 265، لسان المیزان ج 4 ص 283، المنتظم ج 7 ص 182، تذکرةالحفاظج 3 ص 183، طبقات القراء ج 1 ص 588، النجوم الزاهرة ج 4 ص 385، شذرات الذهب ج 3 ص 177، مختصر دول الاسلام ج 1 ص 182، مرآةالجنان ج 2 ص 426، کشف الظنون ص 1394 و سایر صفحات و ایضاح المکنون ج 1 ص 302 و ج 2 ص 481.
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید