عمر انصاری
لغت نامه دهخدا
عمر انصاری. [ ع ُ م َ رِ اَ] ( اِخ ) ابن حکم. رجوع به ابوحفص ( عمربن... ) شود.
عمر انصاری. [ ع ُ م َ رِ اَ ] ( اِخ ) ابن علی بن احمد انصاری شافعی. ملقب به سراج الدین ، و مکنی به ابوحفص و مشهور به ابن مُلقِّن. از محدثان و فقیهان بزرگ قرن هشتم هجری. اصل او از وادی آش ( اندلس ) بود. بسال 723 هَ.ق. در قاهره متولد گشت و بسال 804 هَ.ق. در همین شهر درگذشت. او را در حدود سیصد تألیف و تصنیف است که کتابهای ذیل از آنجمله میباشد: 1- کمال تهذیب الکمال فی اسماءالرجال. 2- التذکرة فی علوم الحدیث. 3- خلاصة البدر المنیر. 4- طبقات الاولیاء. 5- طبقات القراء. 6- عجالةالمحتاج علی المنهاج. 7- العقد المذهب. 8- المقنع. ( از الاعلام زرکلی ). و رجوع به مآخذ ذیل شود: الضوء اللامع ج 6 ص 100، ذیل طبقات الحفاظ ص 197 و خطط مبارک ج 4 ص 105.
فرهنگ فارسی
پیشنهاد کاربران
پیشنهادی ثبت نشده است. شما اولین نفر باشید