عمادالدین طوسی

لغت نامه دهخدا

عمادالدین طوسی. [ ع ِ دُدْ دی ن ِ ] ( اِخ ) فضل اﷲبن علأالدین طوسی مشهدی ، ملقب به عمادالدین. از عرفای عهد شاه اسماعیل صفوی. وی از مریدان حاج محمد خبوشانی ، مشهور به مخدوم اعظم ( متوفی 937 هَ. ق. ) بوده است و در اندک زمانی در طریق تصوف پیش رفته از مشایخ بزرگ شد و از پیر خود اجازه ارشاد داشته و شرحی بر لوایح عبدالرحمان جامی نوشته است. شهادت او بنابر نقل قاضی نوراﷲ در سال 914 هَ. ق. در مشهد در حال حیات مرشدخود بود و در همان شهر دفن گردید. از اشعار اوست :
بر درگه دوست تحفه جز جان نبری
دردت چو دهند نام درمان نبری
بی درد ز درد عشق نالان گشتی
خاموش ، که عرض دردمندان نبری.
( ازریحانة الادب ج 3 ص 501 از ریاض العارفین ص 200 و اواسط مجالس المؤلفین ).

عمادالدین طوسی. [ ع ِ دُدْ دی ن ِ ] ( اِخ ) محمدبن علی بن حمزه ٔطوسی مشهدی ، مکنی به ابوجعفر و ملقب به عمادالدین ومشهور به عماد طوسی و ابن حمزه. از علمای امامیه قرن ششم هَ. ق. رجوع به عماد طوسی و ابن حمزه شود.

فرهنگ فارسی

محمد بن علی بن حمزه طوسی مشهدی مکنی به ابو جعفر و ملقب به عماد الدین و مشهور به عماد طوسی و ابن حمزه از علمای امامیه قرن ششم هجری

پیشنهاد کاربران

بپرس