عمادالدین ابهری. [ ع ِ دُدْ دی ن ِ اَ هََ ] ( اِخ ) عبدالعزیز، ملقب به عمادالدین. دردو مورد از تاریخ حبیب السیر نام او آمده است ، یکی جزء سادات و مشایخ معاصر شاهرخ بن امیر تیمور گورکانی ،که در آنجا گوید وی سرآمد علمای روزگار بود و در اواخر عمر به عزم گذراندن حج اسلام از خراسان روانه مکه و مدینه شد و در مراجعت در ولایت شام در قریه «علا»در روز هجدهم رجب سال 843 هَ. ق. درگذشت. ( از حبیب السیر چ خیام ج 4 ص 15 ). در جای دیگر در ذیل سادات وبزرگان معاصر سلطان حسین میرزا بایقرا نام او را آورده و گوید: خواجه عمادالدین عبدالعزیز، مشهور به مولانازاده ابهری ، عالمی متبحر و در علم حدیث و فقه حنفی و شافعی مهارت داشت و در زمان خاقان منصور ( سلطان حسین میرزا بایقرا ) به نام امیر نظام الدین علیشیر «مشکوة» را شرح نوشت. اما پیش از آنکه آن کتاب شهرت یابد، آن دولت منقرض گشت و عمادالدین سالها در مدرسه خاقان سعید شاهرخ میرزا و مدرسه سلطانی و خانقاه اخلاصیه به درس اشتغال داشت. و در همان سال که امیر مرتاض از هرات به جانب قندهار رفت ، مولانازاده نیز راه هندپیش گرفت و دیگر از وی خبر نیامد و در ولایت سند درگذشت. ( از حبیب السیر چ کتابخانه خیام ص 349 و 382 ).
فرهنگ فارسی
عبدالعزیز ملقب به عماد الدین در دو مورد از تاریخ حبیب السیر نام او آمده است یکی جزئ سادات و مشایخ معاصر شاهرخ بن امیر تیمور گورکانی که در آنجا گوید وی سر آمد علمای روزگار بود و در اواخر عمر بعزم گذراندن حج اسلام از خراسان روانه مکه و مدینه شد و در مراجعت در ولایت شام در قریه علا در روز هجدهم رجب سال ۸۴۳ قمری درگذشت
