عماد الدین اصفهانی

[ویکی فقه] ابوعبدالله محمد عمادالدین کاتب اصفهانی(قرن ششم:۵۹۷-۵۱۹ ق)مورخ، ادیب و نویسنده. ملقب به عماد و کاتب اصفهانی. معروف به این اخی العزیز. در اصفهان به دنیا آمد و در همین شهر نشوونما یافت.
در جوانی به بغداد رفت و در مدرسه ی نظامیه به آموختن علم پرداخت و در فقه شافعی و فنون ادب و شعر سرآمد شد. سپس به دمشق رفت و به سلطان نورالدین محمود زنگی پیوست و متصدی دیوان انشاء گردید.وی به دو زبان فارس ی و عربی می نوشت. او در مدتی که در دمشق بود صلاح الدین ایوبی را نیز می ستود و مورد علاقه ی او بود و به همین مناسبت مقامش نزد نورالدین بالاتر رفت و در زمان مستنجد عباسی، به عنوان پیامگزار از دمشق به بغداد رفت و پس از بازگشت به دمشق در مدرسه ای که به نام خود او خوانده می شود (مدرسه ی عمادیه) به عنوان مدرس منصوب شد.
رحلت عماد الدین اصفهانی
اما وی مورد سعایت دشمنان قرار گرفت و کار بر او تنگ شد و ناچار از دمشق به موصل رفت و در آنجا بیمار شد. ولی به محض شنیدن خبر رسیدن صلاح الدین ایوبی به دمشق، مجدداً به آن شهر بازگشت و در همان شهر درگذشت و در مقابر صوفیه دفن شد.
آثار علمی
از آثار وی: «خریده القصر و جریده العصر»، در ده مجلد؛«الفتح القسی فی الفتح القدسی» یا «القدح القسی فی الفتح القدسی» یا «الف یح القسی فی الفتح لقدسی»، گزارشی از فتح شام و فلسطین به وسیله ی صلاح الدین؛ «البرق الشامی، در تاریخ در هفت مجلد؛ «دیوان» شعر در چهار مجلد؛ «نصره الفتره و عصره الفطره» یا «نصره الفتره و عصره القطره»، در تاریخ سلاجقه ی عراق؛ «السیل علی الذیل» در سه مجلد، در تاریخ بغداد؛ «العتبی و العقبی»؛ «نحله الرحله».
منبع
...