علی نوبختی

لغت نامه دهخدا

علی نوبختی. [ ع َ ی ِ ن َ ب َ ] ( اِخ ) ابن اسحاق بن ابی سهل بن نوبخت. وی سرسلسله یک شعبه از خاندان نوبختی بود و او دو پسر داشت یکی به نام ابوسهل اسماعیل که متکلمی معروف بود و دیگری به نام ابوجعفر محمد که ممدوح ابن الرومی بود. و نیز دختری داشت که نام و نشان او به دست نیامده است. اما فرزند آن دختر، ابومحمد حسن بن موسی بود که خواهرزاده ابوسهل اسماعیل و ابوجعفر محمد محسوب می شود. ( از خاندان نوبختی عباس اقبال ص 125 ).
علی نوبختی. [ ع َ ی ِ ن َ ب َ ] ( اِخ ) ابن عباس بن اسماعیل بن ابی سهل بن نوبخت. مکنی به ابوالحسین. وی از شعبه ای از خاندان نوبختی بود. و از بزرگان کتاب اعیان و شعرای بغداد و از مردمان کریم و ادب پرور معاصر ابوسهل اسماعیل بن علی نوبختی است. در شعر و ادب شاگردبحتری و ابن الندیم بود و ابن الندیم مینویسد که اشعار او به دویست ورقه میرسد. وفات او در یکی از سالهای 323، 324، 327، 329 هَ. ق. به اختلاف روایات قید شده است. و ابیاتی از اشعار او در کتاب خاندان نوبختی تألیف عباس اقبال نقل شده است. ( از خاندان نوبختی عباس اقبال ص 193 ) ( معجم المؤلفین از الفهرست ابن الندیم ج 1 ص 168 ) و اخبارالراضی و المتقی صولی ص 76 ).

فرهنگ فارسی

ابن عباس بن اسماعیل بنابی سهل بن نوبخت مکنی به ابوالحسین وی از شعبه ای از خاندان نوبختی بود و از بزرگان کتاب اعیان و شعرای بغداد و از مردمان کریم و ادب پرور معاصر ابوسهل اسماعیل علی نوبختی است

پیشنهاد کاربران

بپرس