علی میردریکوندی

در مورد زندگی میردریکوندی اطلاعات نسبتاً کمی وجود دارد؛ جز این که او یک بومی لرستانی بود که علی رغم سواد کم توانسته بود زبان انگلیسی را به تنهایی و بدون مدرس بیاموزد تا حدی که قادر به خواندن، نوشتن و انتشار نوشته هایش به این زبان باشد.
میردریکوندی کتاب بهشتی برای گونگادین نیست را زمانی نوشت که در طول جنگ جهانی دوم در تهران در یک مهمانخانه سربازان مشغول به کار بود؛ سپس آن را به همینگ که یک افسر انگلیسی و نیز در حکم راهنمایش بود؛ داد. آخرین دیدار همینگ با میردریکوندی در سال ۱۹۴۹ رخ داد؛ همینگ پس از آن رمان میردریکوندی را در بریتانیا انتشار داد و البته در زمان انتشار کتاب زندگی و شرایط نویسنده به طور کلی برای مخاطبان نامشخص بود و گویا به همین دلیل بود برخی از منابع اصرار داشتند که میردریکوندی در واقع شخصیتی خیالی است و داستان در حقیقت توسط همینگ یا زهنر نوشته شده است.
با انتشار کتاب در سال ۱۹۶۵، مطبوعات ایران جستجویی عمومی برای میردریکوندی انجام دادند، کسی که از او با عنوان «میلیونر گم شده» یاد می شد. پس از آن برادرش، یکی از همکلاسی های سابقش و دیگر افرادی که او را می شناختند، اطلاعات بیشتری به دست دادند از جمله اینکه وی در بین سال های ۱۹۱۶ تا ۱۹۱۸ و در یکی از روستاهای استان لرستان به دنیا آمده است. همهٔ این اتفاقات در روزگاری جریان داشتند که سلسله پهلوی آغاز به سرکوب عشایر شورشی لرستان کرده بود. در اندک زمانی استعدادهای علی جوان مورد توجه قرار گرفتند و او به یک مدرسه که مختص پسران رهبران طایفه بود فرستاده شد؛ مدرسه ای که یکی از اهدافش این بود که کودکان راهزنی و سرقت را نیاموزند. طبق گفته ها او پس از مشاجره با پسر مسئول مدرسه، تحصیل را ترک گفت و در بحبوحهٔ آغاز جنگ جهانی دوم و اشغال ایران توسط متفقین شروع به کار برای اداره راه آهن نمود.