علی موید

علی مُؤیّد ( ـ۷۸۸)
(ملقب به خواجه نَجْمُ الدّین) آخرین و دوازدهمین امیر سربداری (حک: ۷۶۶ـ۷۸۳ق) . از روزگار وَجیهُ الدّین مسعود سربداری در میان سربداران شخصیتی مهم بود و پس از پهلوان حسن دامغانی به فرمانروایی رسید. وی در تأمین رفاه مردم کوشش بسیار کرد و توانست از دامغان تا سرخس را به تصّرف خود درآورد. خواجه علی با امیرتیمور گورکان دوستی داشت . در آغاز فرمانروایی علی مؤید، درویش عزیز در حکومت با وی شریک بود. پس از چندی ، درویش از خواجه علی خواست که به سرزمین ملک حسین کرت حمله برند. خواجه نخست موافقت کرد و سپاهی همراه وی به نیشابور فرستاد ولی بعد پشیمان شد و از سپاهیان خود خواست درویش را تنها گذارند و سپس فرمان قتل او را صادر کرد. پس از کشته شدن درویش عزیز، به آزار درویشان پیرو شیخ حسن جوری پرداخت و آرامگاه شیخ خلیفه و شیخ حسن را ویران کرد. در ۷۸۳ق چون تیمور گورکان برای نخستین بار به خراسان یورش آورد، خواجه علی مؤید بدو پیوست و به جنگ رفت. خواجه علی در ۷۳سالگی در خرم آباد لرستان کشته شد و سرزمین خراسان به قلمرو حکومت امیرتیمور گورکان پیوست. علی مؤید در ترویج تشیع کوشا بود. شهید اول کتاب خود، لمعۀ دمشقیه را به نام او تألیف کرد.