علی قونوی

لغت نامه دهخدا

علی قونوی. [ ع َ ی ِ ن َ ] ( اِخ ) ابن اسماعیل بن یوسف قونوی تبریزی شافعی. ملقب به علاءالدین و مکنی به ابوالحسن. وی فقیه و متکلم و اصولی و ادیب و صوفی بود. در سال 668 هَ. ق. در قونیه متولد شد. سپس به قاهره و از آنجا به دمشق رفت. و امر قضا را در شام عهده دار شد. و در ذی القعده یا شوال سال 729 هَ. ق. در دمشق درگذشت. او راست. 1- التعرف لمذهب التصوف للکلابادی. 2- الشافی فی الاصول. 3- شرح الحاوی الصغیرفی فروع الفقه الشافعی. 4- مختصر منهاج الدین للحلیمی فی شعب الایمان. 5- مصنف فی حیاة الانبیاء. و نیز اورا اشعاری است. ( از معجم المؤلفین ). صاحب معجم المؤلفین به مآخذ ذیل نیز اشاره کرده است : کشف الظنون ج 1 ص 411 و 420 و... هدیة العارفین ج 1 ص 717. الدررالکامنة ص 24. طبقات الشافعیه سبکی ص 144. تاریخ ابن وردی ج 2 ص 291. البدایه ابن کثیر ج 14 ص 147.
علی قونوی. [ ع َ ی ِ ن َ ] ( اِخ ) ابن صدری قونوی. ملقب به بدرالدین. صوفی بود و در سال 1216 هَ. ق. درگذشت. او راست : کشف الاسرار فی شرح الطریقة المحمدیة، در وعظ و ارشاد. ( از معجم المؤلفین ).

فرهنگ فارسی

ابن صدری قونوی ملقب به بدرالدین صوفی بود و در سال ۱۲۱۶ قمری درگذشت اوراست : کشف الاسرار فی شرح الطریقه

پیشنهاد کاربران

بپرس