( علی علویة ) علی علویة. [ ع َ ی ِ ع َل ْ لو ی َ ] ( اِخ ) ابن عبداﷲبن سیف ( با یوسف )، مکنی به ابوالحسن و مشهور به علویة. موسیقی دان بغدادی. اصل او از سغد بود و علم موسیقی را نزد ابراهیم موصلی آموخت و در آواز و آهنگ سازی و نواختن عود مهارتی بسزا یافت. وی در دربار امین خلیفه عباسی رامشگری میکرد و تا عهد المتوکل در قید حیات بود. وترهای عود او مقلوب و معکوس بود بدین ترتیب که «بم » در زیر همه قرار داشت و بالای آن «مثلث » و سپس «مثنی » و آنگاه «زیر». او را با امین و مأمون و معتصم و ابراهیم بن مهدی خلفای عباسی اخبار و حکایاتی است. ( از الاعلام زرکلی از الاغانی ج 11 ص 333 ).
