علی صعیدی

لغت نامه دهخدا

علی صعیدی. [ ع َ ی ِ ص َ] ( اِخ ) ابن احمدبن مکرم اﷲ صعیدی عدوی مالکی أزهری. فقیه و محدث و اصولی و متکلم و منطقی قرن دوازدهم هَ. ق. وی در سال 1112 هَ. ق. در بنی عدی از نواحی اسیوط متولد شد و در دهم رجب سال 1189 ق. در قاهره درگذشت. او راست : 1- اتحاف المرید لجوهرةالتوحید. 2-حاشیه بر شرح ابن عبدالحق سنباطی بر مقدمه بسملة والحمدلة. 3- حاشیه بر شرح زکریا انصاری بر الفیه عراقی ، در مصطلح حدیث. 4- حاشیه بر شرح سلم اخضری ، درمنطق. 5- حاشیه بر کفایةالطالب ربانی برای رساله ابن ابی زید قیروانی ، در فروع فقه مالکی. ( از معجم المؤلفین ). صاحب معجم المؤلفین به مآخذ ذیل نیز اشاره کرده است : فهرس المؤلفین بالظاهریة. عجائب الاَّثار ج 1 ص 414. کنزالجواهر ص 160. سلک الدرر ج 3 ص 206. الخطط التوفیقیة ج 9 ص 94. فهرس الفهارس کتانی ج 2 ص 115. هدیةالعارفین ج 1 ص 769. فهرست الخدیویة ج 1 ص 235 و سایر مجلدات و صفحات. فهرس التیموریة ج 1 ص 92. فهرس مذهب مالک ص 8. فهرس الازهریة ج 1 ص 306. ایضاح المکنون ج 2 ص 501. فهرس دارالکتب المصریة ج 6 ص 165.
علی صعیدی. [ ع َ ی ِ ص َ ] ( اِخ ) ابن حمید صعیدی. مکنی به ابوالحسن و مشهور به ابن صباغ یا ابن حمزه. ازعرفای بزرگ اواخر قرن ششم و اوایل قرن هفتم هَ. ق.بود. پدر او شغل صباغی داشت و با وجود اصرار پدر دراینکه شغل او را دنبال کند، وی راه سیر و سلوک را پیش گرفت. صعیدی با الناصرالدین اﷲ عباسی معاصر بود ودر روزگار آل ایوب در مصر بسر میبرد و با شیخ عبدالکریم فتاوی صحبت داشت. و سرانجام بسال 612 هَ. ق. در صعید مصر در گذشت. ( از نامه دانشوران ج 3 ص 44 ).
علی صعیدی. [ ع َ ی ِ ص َ] ( اِخ ) ابن محسن صعیدی مالکی شاذلی وفایی. مشهور به رمیلی و مکنی به ابوصلاح. رجوع به علی رمیلی شود.

پیشنهاد کاربران

بپرس