علی صارمی ( زاده ۱۳۲۷ در بروجرد – درگذشته ۷ دی ۱۳۸۹ در تهران ) زندانی سیاسی بود که به جرم همکاری با سازمان مجاهدین و محاربه به اعدام محکوم شده و در تاریخ ۷ دی ۱۳۸۹ در زندان اوین به دار آویخته شد.
او یکی از قدیمی ترین زندانی های سیاسی ایران بوده است. او در مجموع حدود ۲۳ سال در زندان های ایران پیش و پس از انقلاب ۱۳۵۷ زندانی بود. پس از انقلاب برای اولین بار به جرم همکاری با مجاهدین در سال ۱۳۶۱ به سه سال حبس محکوم شد. پس از آن دوباره در سال ۱۳۶۸ به جرم هواداری از مجاهدین به اعدام محکوم شد. این حکم به ۱۰ سال حبس کاهش یافت. به ادعای خبرگزاری های دولتی ایران او در سال ۱۳۸۱ به اردوگاه اشرف رفته و آموزش های لازم را فرا دیده است. این در حالی است که او برای دیدار فرزندش به این اردوگاه در عراق رفته بود. پس از چند دستگیری و آزادی بعد از این اتفاق، او در شهریور ۱۳۸۶، در سالگرد اعدام زندانیان ۱۳۶۷ در محل کارش، دستگیر می شود. دادستان تهران دستگیری او را برای آخرین بار را تاریخ ۲۷ شهریور ۱۳۸۸ اعلام کرده است. این تاریخ توسط سازمان های حقوق بشری رد شده است. در طول مدتی که برای آخرین بار زندانی بود ۷ ماه را در بند ۲۰۹ اوین و بقیه را در بند ۳۵۰ گذراند. در این مدت مورد شکنجه های زیادی قرار گرفت.
... [مشاهده متن کامل]
دادستانی تهران صارمی را متهم به تبلیغ علیه نظام جمهوری اسلامی کرده بود. بر اساس همین اتهام دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی صلواتی در تابستان ۱۳۸۸ او را به اعدام محکوم کرد. این حکم در دادگاه استیناف نیز تأیید شد.
سازمان های حقوق بشری زیادی برای جلوگیری از اعدام او تلاش کردند. از آن ها می توان به سازمان عفو بین الملل اشاره کرد که برای جلوگیری از اعدام او نامه نگاری های زیادی با مسئولان حکومت جمهوری اسلامی ایران انجام داد.
اعدام وی در سحرگاه ۲۷ دی ماه ۱۳۸۹ در زندان اوین صورت گرفت. این اعدام بدون اطلاع خانواده و وکیل وی صورت گرفت. پس از اعدام وی خانواده و بستگان وی که در برابر زندان اوین تجمع کرده بودند برای مدت کوتاهی دستگیر شدند. جنازهٔ وی نیز پس از اعدام توسط نیروهای امنیتی و شبانه در روستای امیرآباد بروجرد دفن شد. سازمان مجاهدین پس اعدام وی، او را یکی از اعضای خود نامید، در حالی که او فقط برای دیدار فرزندش به قرارگاه اشرف رفته بود. برادر وی عضویت او را در سازمان مجاهدین تکذیب کرده و فقط هواداری وی را از این گروه تأیید کرده است.
او یکی از قدیمی ترین زندانی های سیاسی ایران بوده است. او در مجموع حدود ۲۳ سال در زندان های ایران پیش و پس از انقلاب ۱۳۵۷ زندانی بود. پس از انقلاب برای اولین بار به جرم همکاری با مجاهدین در سال ۱۳۶۱ به سه سال حبس محکوم شد. پس از آن دوباره در سال ۱۳۶۸ به جرم هواداری از مجاهدین به اعدام محکوم شد. این حکم به ۱۰ سال حبس کاهش یافت. به ادعای خبرگزاری های دولتی ایران او در سال ۱۳۸۱ به اردوگاه اشرف رفته و آموزش های لازم را فرا دیده است. این در حالی است که او برای دیدار فرزندش به این اردوگاه در عراق رفته بود. پس از چند دستگیری و آزادی بعد از این اتفاق، او در شهریور ۱۳۸۶، در سالگرد اعدام زندانیان ۱۳۶۷ در محل کارش، دستگیر می شود. دادستان تهران دستگیری او را برای آخرین بار را تاریخ ۲۷ شهریور ۱۳۸۸ اعلام کرده است. این تاریخ توسط سازمان های حقوق بشری رد شده است. در طول مدتی که برای آخرین بار زندانی بود ۷ ماه را در بند ۲۰۹ اوین و بقیه را در بند ۳۵۰ گذراند. در این مدت مورد شکنجه های زیادی قرار گرفت.
... [مشاهده متن کامل]
دادستانی تهران صارمی را متهم به تبلیغ علیه نظام جمهوری اسلامی کرده بود. بر اساس همین اتهام دادگاه انقلاب تهران به ریاست قاضی صلواتی در تابستان ۱۳۸۸ او را به اعدام محکوم کرد. این حکم در دادگاه استیناف نیز تأیید شد.
سازمان های حقوق بشری زیادی برای جلوگیری از اعدام او تلاش کردند. از آن ها می توان به سازمان عفو بین الملل اشاره کرد که برای جلوگیری از اعدام او نامه نگاری های زیادی با مسئولان حکومت جمهوری اسلامی ایران انجام داد.
اعدام وی در سحرگاه ۲۷ دی ماه ۱۳۸۹ در زندان اوین صورت گرفت. این اعدام بدون اطلاع خانواده و وکیل وی صورت گرفت. پس از اعدام وی خانواده و بستگان وی که در برابر زندان اوین تجمع کرده بودند برای مدت کوتاهی دستگیر شدند. جنازهٔ وی نیز پس از اعدام توسط نیروهای امنیتی و شبانه در روستای امیرآباد بروجرد دفن شد. سازمان مجاهدین پس اعدام وی، او را یکی از اعضای خود نامید، در حالی که او فقط برای دیدار فرزندش به قرارگاه اشرف رفته بود. برادر وی عضویت او را در سازمان مجاهدین تکذیب کرده و فقط هواداری وی را از این گروه تأیید کرده است.
