علی شیحی. [ ع َ ی ِ ] ( اِخ ) ابن محمدبن ابراهیم بن عمربن خلیل شیحی بغدادی. مکنی به ابوالحسن و ملقب به علاءالدین. مفسر و فقیه و محدث و مورخ بود. در سال 678 هَ. ق. در بغداد متولدشد و به دمشق رفت و متولی خزانةالکتب ( کتابخانه ) درسمیساطیة شد و در سال 741 هَ. ق. درگذشت. او راست :1- الروض و الحدائق فی تهذیب سیرة خیرالخلائق محمد المصطفی سید اهل الصدق و الوفا. 2- شرح عمدةالاحکام حافظ عبدالغنی ، که آن را «عمدة الافهام فی شرح الاحکام » نامیده است. 3- لباب التأویل فی معانی التنزیل ، در تفسیر. 4- مقبول المنقول ، در ده مجلد، که آن جمع بین مسند شافعی و احمد و ستة و موطاء و دارقطنی است. شیحی منسوب است به «شیحة» از اعمال حلب. ( از معجم المؤلفین ج 7 ص 177 ). صاحب معجم المؤلفین به مآخذ ذیل نیز اشاره کرده است : فهرس االمؤلفین بالظاهریة. الدررالکامنه ابن حجر ج 3 ص 97. تاریخ علماء بغداد ابن رافع سلمی ص 151. شذرات الذهب ابن عماد ج 6 ص 131. ایضاح المکنون بغدادی ج 1 ص 591. کشف الظنون حاجی خلیفه ص 1540. فهرست الخدیویة ج 1 ص 194. هدیةالعارفین بغدادی ج 1 ص 718. برنامج المکتبة العبدلیة ج 1 ص 103.
