علی شمیم. [ ع َ ی ِ ش َ ] ( اِخ ) ابن حسن بن عنتربن ثابت حلی. مشهور به شمیم و ملقب به مهذب الدین و مکنی به ابوالحسن. وی ادیب و نحوی و لغوی وشاعر بود. در سال 511 هَ. ق. متولد شد و از بغداد به دیاربکر و شام رفت و سپس در موصل مسکن گزید و در آنجا در سال 601 هَ. ق. درگذشت. او راست : 1- أنیس الجلیس فی التجنیس. 2- الحماسة، که از اشعار اوست. 3-شرح اللمع ابن جنی ، در نحو. 4- شرح مقامات حریری. 5- مناقب الحکم و مثالب الامم. ( از معجم المؤلفین ج 7 ص 67 ). صاحب معجم المؤلفین به مآخذ ذیل نیز اشاره کرده است : وفیات الاعیان ج 1 ص 434. معجم الادباء ج 2 ص 243. بغیةالوعاة سیوطی ص 333. شذرات الذهب ابن عماد ج 5 ص 4. کشف الظنون ص 197 و... ایضاح المکنون ج 2 ص 194 و... هدیةالعارفین ج 1 ص 703. سیرالنبلاء ذهبی ج 13 ص 94. ذیل تاریخ بغداد ابن نجار ج 10 ص 210. الوافی صفدی ج 12 ص 30.
