علی سهیلی
لغت نامه دهخدا
دانشنامه اسلامی
[ویکی فقه] علی سهیلی، فرزند میرزا غلامعلی تبریزی، معروف به «گوش بریده» در سال ۱۲۷۵ش، در تبریز متولد شد. علی سهیلی از جمله نخست وزیرانی بود که در کوتاه مدت توانست، خود را از وزارت امور خارجه به کاخ صدارت برساند، او به کارهای سیاست خارجی عنایت ویژه ای داشت و توانست توجه محمدعلی فروغی را در دوران تغییر سلطنت از پهلوی اول به پهلوی دوم، جلب کند و به دولت فروغی کمک زیادی کند.
علی سهیلی در سال ۱۲۷۵ش، در تبریز متولد شد. علی از مردانِ خودساخته ای بود که کار اداری را در وزارت خارجه شروع کرد. او در یک خانواده فقیر در تبریز می زیست و در سال های جوانی، همراه خانواده اش به تهران آمد.
فعالیت ها
سهیلی مدتی را در بازار تهران در حجره حاج عبدالرزاق اسکوئی کار کرد. سپس به مدرسه روسی «قزاق خانه» و «سن لوئی» رفت و پس از آن در مدرسه علوم سیاسی دارالفنون، مشغول تحصیل و موفق شد آن را به پایان برساند. سپس از آنجا با توجه به استعدادهایی که از خود نشان داده بود به خدمت در وزارت امور خارجه درآمد. وی ضمن خدمت در وزارت امور خارجه، زبان های فرانسه و انگلیسی را هم فرا گرفت. او ابتدا تقریرنویسی محاکمه ها را انجام می داد و به تدریج، ارتقا یافت. نخستین پست مهمش ریاست اداره شرق و امور مربوط به شوروی بود. سهیلی در آغاز خدمت با عنوان منشی مترجم در هیئت نمایندگی ایران برای مذاکره در امور تجاری به مسکو رفت. ریاست آن هیئت را حسن تقی زاده بر عهده داشت. در سال ۱۳۰۹ش. «وزارت طرق و شوارع» (وزارت راه) تشکیل شد و سید حسن تقی زاده که به سمت نخستین وزیر در آن تعیین شد، در سال ۱۳۱۰ش علی سهیلی را از وزارت خارجه به وزارت راه منتقل و وی را به سمت معاون خود برگزید. وی بعدها به تدریج بسیار ترقی کرد و به ریاست تسهیلات و معاونت وزارت خارجه رسید و وزیرمختار ایران در لندن در سال ۱۳۱۶ شد؛ ولی پس از مرگ عنایت الله سمیعی (مدبرالدوله) وزیر امور خارجه ایران، سهیلی از لندن فراخوانده شد و به سمت جانشین وزارت امور خارجه تعیین شد و پس از استانداری کرمان به سفارت کابل، بغداد، پاریس و لندن رسید. او بارها وزیر و چندبار نخست وزیر شد.
ورود به عرصه سیاست و نخست وزیری او
بعد از حمله متفقین و اوضاع متشنج ایران در شهریور ۱۳۲۰ روزهای سختی در تاریخ ایران بود. علی سهیلی از جمله نخست وزیرانی بود که در کوتاه مدت توانست، خود را از وزارت امور خارجه به کاخ صدارت برساند، او به کارهای سیاست خارجی عنایت ویژه ای داشت و توانست توجه محمدعلی فروغی را در دوران تغییر سلطنت از پهلوی اول به پهلوی دوم، جلب کند و به دولت فروغی کمک زیادی کند.در اسفندماه سال ۱۳۲۱ش از ۱۱۲ نماینده مجلس، ۶۵ نفر به فروغی برای نخست وزیری ابراز تمایل کردند و او تعداد رای را کافی ندانست و حاضر نشد به کارش ادامه دهد. به همین سبب در جلسه خصوصی مجلس برای نخست وزیر جدید، رای گیری شد؛ با آنکه با وجود استعفای فروغی ۴۵ نفر به او و ۳۹ نفر به احمد قوام رای دادند و سهیلی فقط چهار رای داشت. هنگامی که فروغی تاکید کرد نخست وزیری را نمی پذیرد به نمایندگان مجلس توصیه کرد که در آن شرایط، علی سهیلی از هرکس مناسب تر است. در نتیجه، اکثریت قریب به اتفاق نمایندگان برای نخست وزیری سهیلی ابراز تمایل کردند. بیشتر اعضای کابینه او نیز همان وزیران کابینه فروغی بودند. وقتی برنامه دولت سهیلی مطرح شد، از ۱۰۴ نفر حاضر در مجلس ۱۰۱ نفر به او رای موافق دادند. با این اکثریت پارلمانی، سهیلی توانست زمام امور کشور را با وجود مشکلات فراوان به دست گیرد. با این شیوه، سهیلی، خود را به کرسی نخست وزیری رساند و اولین فرمان نخست وزیری اش در اسفند ماه ۱۳۲۰ صادر شد و نخستین کابینه خود را در تاریخ ۱۸ اسفند همان سال به مجلس داد.
عملکرد او در نخست وزیری
...
علی سهیلی در سال ۱۲۷۵ش، در تبریز متولد شد. علی از مردانِ خودساخته ای بود که کار اداری را در وزارت خارجه شروع کرد. او در یک خانواده فقیر در تبریز می زیست و در سال های جوانی، همراه خانواده اش به تهران آمد.
فعالیت ها
سهیلی مدتی را در بازار تهران در حجره حاج عبدالرزاق اسکوئی کار کرد. سپس به مدرسه روسی «قزاق خانه» و «سن لوئی» رفت و پس از آن در مدرسه علوم سیاسی دارالفنون، مشغول تحصیل و موفق شد آن را به پایان برساند. سپس از آنجا با توجه به استعدادهایی که از خود نشان داده بود به خدمت در وزارت امور خارجه درآمد. وی ضمن خدمت در وزارت امور خارجه، زبان های فرانسه و انگلیسی را هم فرا گرفت. او ابتدا تقریرنویسی محاکمه ها را انجام می داد و به تدریج، ارتقا یافت. نخستین پست مهمش ریاست اداره شرق و امور مربوط به شوروی بود. سهیلی در آغاز خدمت با عنوان منشی مترجم در هیئت نمایندگی ایران برای مذاکره در امور تجاری به مسکو رفت. ریاست آن هیئت را حسن تقی زاده بر عهده داشت. در سال ۱۳۰۹ش. «وزارت طرق و شوارع» (وزارت راه) تشکیل شد و سید حسن تقی زاده که به سمت نخستین وزیر در آن تعیین شد، در سال ۱۳۱۰ش علی سهیلی را از وزارت خارجه به وزارت راه منتقل و وی را به سمت معاون خود برگزید. وی بعدها به تدریج بسیار ترقی کرد و به ریاست تسهیلات و معاونت وزارت خارجه رسید و وزیرمختار ایران در لندن در سال ۱۳۱۶ شد؛ ولی پس از مرگ عنایت الله سمیعی (مدبرالدوله) وزیر امور خارجه ایران، سهیلی از لندن فراخوانده شد و به سمت جانشین وزارت امور خارجه تعیین شد و پس از استانداری کرمان به سفارت کابل، بغداد، پاریس و لندن رسید. او بارها وزیر و چندبار نخست وزیر شد.
ورود به عرصه سیاست و نخست وزیری او
بعد از حمله متفقین و اوضاع متشنج ایران در شهریور ۱۳۲۰ روزهای سختی در تاریخ ایران بود. علی سهیلی از جمله نخست وزیرانی بود که در کوتاه مدت توانست، خود را از وزارت امور خارجه به کاخ صدارت برساند، او به کارهای سیاست خارجی عنایت ویژه ای داشت و توانست توجه محمدعلی فروغی را در دوران تغییر سلطنت از پهلوی اول به پهلوی دوم، جلب کند و به دولت فروغی کمک زیادی کند.در اسفندماه سال ۱۳۲۱ش از ۱۱۲ نماینده مجلس، ۶۵ نفر به فروغی برای نخست وزیری ابراز تمایل کردند و او تعداد رای را کافی ندانست و حاضر نشد به کارش ادامه دهد. به همین سبب در جلسه خصوصی مجلس برای نخست وزیر جدید، رای گیری شد؛ با آنکه با وجود استعفای فروغی ۴۵ نفر به او و ۳۹ نفر به احمد قوام رای دادند و سهیلی فقط چهار رای داشت. هنگامی که فروغی تاکید کرد نخست وزیری را نمی پذیرد به نمایندگان مجلس توصیه کرد که در آن شرایط، علی سهیلی از هرکس مناسب تر است. در نتیجه، اکثریت قریب به اتفاق نمایندگان برای نخست وزیری سهیلی ابراز تمایل کردند. بیشتر اعضای کابینه او نیز همان وزیران کابینه فروغی بودند. وقتی برنامه دولت سهیلی مطرح شد، از ۱۰۴ نفر حاضر در مجلس ۱۰۱ نفر به او رای موافق دادند. با این اکثریت پارلمانی، سهیلی توانست زمام امور کشور را با وجود مشکلات فراوان به دست گیرد. با این شیوه، سهیلی، خود را به کرسی نخست وزیری رساند و اولین فرمان نخست وزیری اش در اسفند ماه ۱۳۲۰ صادر شد و نخستین کابینه خود را در تاریخ ۱۸ اسفند همان سال به مجلس داد.
عملکرد او در نخست وزیری
...
wikifeqh: علی_سهیلی
پیشنهاد کاربران
علی سهیلی ( ۱۲۷۴ تبریز – ۱۱ اردیبهشت ۱۳۳۷ لندن ) ، نخست وزیر ایران، دولتمرد و دیپلمات ایرانی بود. او نقش مهمی در مذاکره با سفرای شوروی و انگلستان در زمان اشغال ایران و انعقاد قرارداد سه جانبه داشت که استقلال ایران را تضمین کرد.
... [مشاهده متن کامل]
پدرش میرزا غلامعلی تبریزی بود. پس از گذراندن تحصیلات ابتدائی و متوسطه، در سال های جوانی همراه خانواده اش به تهران رفت و مدتی در بازار در حجره عبدالرزاق اسکویی کار کرد. سپس به مدرسه روسی قزاق خانه و مدرسه سن لویی رفت و پس از آن در مدرسه سیاسی دارالفنون، مشغول تحصیل و موفق شد در سال ۱۲۹۳ در سن نوزده سالگی دورهٔ عالی این مدرسه را به پایان برساند.
سهیلی با توجه به استعدادهایی که از خود نشان داده بود به خدمت در وزارت امور خارجه درآمد و ضمن خدمت، زبان های فرانسه و انگلیسی فرا گرفت. ابتدا کارمندی ساده بود اما به تدریج مدارج ترقی را پیمود و نخستین پست مهمش «ریاست اداره شرق و امور مربوط به شوروی» بود.
سهیلی در آغاز خدمت با عنوان منشی مترجم در هیئت نمایندگی ایران برای مذاکره در امور تجاری به مسکو رفت. ریاست آن هیئت را سیدحسن تقی زاده برعهده داشت. در تیر ۱۳۱۰ خورشیدی، مهذب الدوله کاظمی وزیر طرق و شوارع ( راه ) سهیلی را از وزارت خارجه به وزارت طرق و شوارع منتقل و معاون خود کرد.
پس از آنکه کاظمی در ۲۶ شهریور ۱۳۱۲ در دولت محمدعلی فروغی وزیر امورخارجه شد، سهیلی را هم با خود به آن وزارتخانه برد و رئیس «تسهیلات» کرد. در پی اعزام انوشیروان سپهبدی معاون وزارت خارجه به عنوان وزیر مختار به ایتالیا، کاظمی سهیلی را در هفتم دی همان سال به عنوان معاون خود به مجلس معرفی کرد.
علی سهیلی در سال ۱۳۱۶ در سمت وزیرمختار ایران در لندن جانشین حسین علاء شد. در پی مرگ ناگهانی عنایت الله سمیعی وزیر امور خارجه ایران در پنجم اسفند ۱۳۱۶، محمود جم نخست وزیر، سهیلی را از لندن فراخواند و در هشتم خرداد ۱۳۱۷ به عنوان وزیر امورخارجه به مجلس معرفی کرد.
هنوز بیش از دو ماه از خدمت سهیلی در وزارت خارجه نگذشته بود که به علت خطایی سیاسی از کار برکنار و منتظر خدمت شد. سال بعد استاندار استان هشتم شد که استان های کرمان و هرمزگان و سیستان و بلوچستان کنونی را در بر می گرفت. کمتر از یک سال در آنجا بود که سفیر کبیر در کشور افغانستان شد و بالاخره در نهم تیر ۱۳۱۹ در کابینهٔ رجبعلی منصور، به سمت وزیر کشور تعیین و معرفی شد.
... [مشاهده متن کامل]
پدرش میرزا غلامعلی تبریزی بود. پس از گذراندن تحصیلات ابتدائی و متوسطه، در سال های جوانی همراه خانواده اش به تهران رفت و مدتی در بازار در حجره عبدالرزاق اسکویی کار کرد. سپس به مدرسه روسی قزاق خانه و مدرسه سن لویی رفت و پس از آن در مدرسه سیاسی دارالفنون، مشغول تحصیل و موفق شد در سال ۱۲۹۳ در سن نوزده سالگی دورهٔ عالی این مدرسه را به پایان برساند.
سهیلی با توجه به استعدادهایی که از خود نشان داده بود به خدمت در وزارت امور خارجه درآمد و ضمن خدمت، زبان های فرانسه و انگلیسی فرا گرفت. ابتدا کارمندی ساده بود اما به تدریج مدارج ترقی را پیمود و نخستین پست مهمش «ریاست اداره شرق و امور مربوط به شوروی» بود.
سهیلی در آغاز خدمت با عنوان منشی مترجم در هیئت نمایندگی ایران برای مذاکره در امور تجاری به مسکو رفت. ریاست آن هیئت را سیدحسن تقی زاده برعهده داشت. در تیر ۱۳۱۰ خورشیدی، مهذب الدوله کاظمی وزیر طرق و شوارع ( راه ) سهیلی را از وزارت خارجه به وزارت طرق و شوارع منتقل و معاون خود کرد.
پس از آنکه کاظمی در ۲۶ شهریور ۱۳۱۲ در دولت محمدعلی فروغی وزیر امورخارجه شد، سهیلی را هم با خود به آن وزارتخانه برد و رئیس «تسهیلات» کرد. در پی اعزام انوشیروان سپهبدی معاون وزارت خارجه به عنوان وزیر مختار به ایتالیا، کاظمی سهیلی را در هفتم دی همان سال به عنوان معاون خود به مجلس معرفی کرد.
علی سهیلی در سال ۱۳۱۶ در سمت وزیرمختار ایران در لندن جانشین حسین علاء شد. در پی مرگ ناگهانی عنایت الله سمیعی وزیر امور خارجه ایران در پنجم اسفند ۱۳۱۶، محمود جم نخست وزیر، سهیلی را از لندن فراخواند و در هشتم خرداد ۱۳۱۷ به عنوان وزیر امورخارجه به مجلس معرفی کرد.
هنوز بیش از دو ماه از خدمت سهیلی در وزارت خارجه نگذشته بود که به علت خطایی سیاسی از کار برکنار و منتظر خدمت شد. سال بعد استاندار استان هشتم شد که استان های کرمان و هرمزگان و سیستان و بلوچستان کنونی را در بر می گرفت. کمتر از یک سال در آنجا بود که سفیر کبیر در کشور افغانستان شد و بالاخره در نهم تیر ۱۳۱۹ در کابینهٔ رجبعلی منصور، به سمت وزیر کشور تعیین و معرفی شد.
