علی سموقی. [ ع َ ی ِ س َم ْ مو ] ( اِخ ) ابن احمد طائی سموقی. مکنی به ابوالحسن و ملقب به بهاءالدین. وی از بزرگان دعات باطنیه دروز، و یکی از «حدود خمسه ٔ» آنان بود. از او بکنایت «تالی » و «جناح ایسر» نام برند و «مقتنی » لقب دهند. ونیز بنام «الوزیر الخامس » وی را خوانند و دیگر از القاب او در کتب مذهبی آنان «التابع» و «خامس الحدود» و «آخرالحدود» است. او در عهد الحاکم بامراﷲ فاطمی می زیست و از طرفداران و پیروان بزرگ او بشمار می رفت وبا حمزةبن علی نیز ارتباط داشت. او از نویسندگان بزرگ این فرقه است و می توان وی را واضع اساس دیانت در دروز دانست. او را رسائل و مقالاتی است که از آن جمله است : 1- التبیین و الاستدراک. 2- الرد علی المنجمین.3- الرسالة الواصلة الی الجبل الانور. 4- السفر الی السادة فی الدعوة لطاعة ولی الحق. 5- القسطنطنیة، و آن رساله ای است برای قسطنطین امپراطور نصرانی ، و علی سموقی در آن سعی کرده است که برای امپراطور ثابت کند که حضرت مسیح در جسم «حمزةبن علی فارسی » حلول کرده است. 6- النقط والدوائر. ( از الاعلام زرکلی از دائرة المعارف الاسلامیة ج 9 ص 218 و تاریخ حلب ج 1 ص 219 ).
