علی سفیانی. [ ع َ ی ِ س ُف ْ ] ( اِخ ) ابن عبداﷲبن خالدبن یزیدبن معاویةبن أبی سفیان اموی سفیانی. مکنی به ابوالحسن. وی از اصحاب علم و روایت و از بقایای بنی امیه در شام بود. در سال 105 هَ. ق. متولد شد و هنگام مفاخرت میگفت «أنا ابن شیخی صفین » زیرا مادرش نواده علی بن ابی طالب ( ع ) و پدرش نواده معاویه بود. او در دمشق اقامت داشت و از اختلاف بین امین و مأمون عباسی استفاده کرد و خود مدعی خلافت شد و در سال 195 هَ. ق. دمشق را تحت سلطه خویش درآورد و حاکم أمین را از آنجا براند و دامنه قدرت او تا «صیدا» گسترش یافت. و در اوایل سال 198 هَ. ق. بر اثر حمله ابن بهیس محمدبن صالح ، رهبر قیسیة، وی و مسلمةبن یعقوب با لباس زنانه فرار اختیار کردند و پس از چندی علی سفیانی درگذشت.( از الاعلام زرکلی از خطط الشام ج 1 ص 183 و الکامل ابن اثیر ج 6 ص 82 و شذرات الذهب ج 1 ص 342 و النجوم الزاهرة ج 2 ص 147 و البدایة و النهایة ج 10 ص 227 ).
